Caroline van der Plas komt de Kamer nooit binnen zonder versiering. Altijd hangt er een nieuw speldje, badge, lintje of sjaal. Niet zomaar, maar zorgvuldig gekozen. Ze is een wandelend prikbord. Eerst de boerenspeldjes. Trekker, mest, erf. Het heilige symbool van de “hardwerkende boer die ons eten maakt”, maar door de rest van Nederland wordt het miskend. Haar thuisbasis, dus dat speldje zit prominent op haar jas. Alsof het nodig is om te herinneren: ik ben boer, ik ben belangrijk. Mijn speldje is mijn beleid! Dan de stad: een Amsterdams driekruisenspeldje bungelt op haar jurk. Claim gelegd. Gezond verstand, niet links, niet rechts, gewoon nuchter. Speldje is beleid. Daarna het Joodse lintje. “Wij beschermen onze Joodse mensen,” zegt ze ernstig. Wie durft daartegen te zijn… Het lintje bungelt boven de boerenspeldjes. Gewoon te weinig plek. En natuurlijk: de Nederlandse vlag. Symbool van vaderland, eigen volk en identiteit. Het ultieme speldje voor wie bij Nederland wil horen. Mijn ...

De partij van het grote geld en de bonussen is op jacht. Niet naar nieuwe ideeën, maar naar de stem van de PVV-achterban. Volgens John Tabé is Geert Wilders al meer dan twintig jaar een sterke en onaantastbare politicus. Maar zelfs sterke figuren verdwijnen ooit. En wie neemt dan zijn plaats in… Twee miljoen stemmen komen dan vrij. Onder leiding van Yeşilgöz schuift de VVD steeds verder op richting de PVV-kiezer. De liberale toon maakt plaats voor harde, boze en soms vijandige woorden. Problemen in de samenleving worden vaak toegeschreven aan ‘de ander’: vluchtelingen, migranten, mensen van buiten. Yeşilgöz stelt het scherp: “Als links aan de macht komt, stort Nederland in de afgrond.” De koers verandert duidelijk. Niet langer “meer markt”, maar “minder asiel” en “grenzen dicht”. De partij beweegt van redelijkheid naar verharding, van nuance naar strijd. Toch haalt de VVD nog steeds arbeidsmigranten naar Nederland. Ze werken voor lage lonen, hebben geen stem en blijven grotendeels onz...

Extreemrechts en extreemlinks. Op het eerste gezicht lijken ze sprekend op elkaar. Ze zwaaien met vlaggen, schreeuwen hun kelen schor en zien zichzelf als de laatste muur van de beschaving. Maar daar, zegt John Tabé, houdt de vergelijking op. Extreemrechts is een storm in een bierglas. Eerst een krat om moed te verzamelen, dan maskers op, vlaggen van halfvergeten dictaturen onder de arm, tassen vol vuurwerk erbij en hup, de straat op. Zonder plan, zonder kennis van de wet. Maar met een kristalhelder vijandbeeld: links, buitenlanders, asielzoekers. Punt. Extreemlinks daarentegen speelt schaak. Zij vergaderen, notuleren, citeren en plannen. Machtsstructuren worden ontleed tot achter de komma, en pas na het achtste gebruik van onderdrukking denkt iemand aan koffie. Ze kennen hun rechten, ontwijken valkuilen en hebben persberichten klaar voordat de eerste leus klinkt. Tabé: “Of je hun idealen nu bewondert of verafschuwt, ze weten verdomd goed wat ze doen.” Het pijnlijke verschil is gla...

John Tabé is kritisch op ChatGPT. Voor hem is het niet slechts een toegangspoort tot grenzeloze kennis; het is een symbool van ongelijkheid en machtsconcentratie. “Onmiskenbaar een revolutie,” erkent hij, “maar het is ook een instrument waarmee rijkdom en controle geconcentreerd worden.” Waar velen ChatGPT zien als een toegangspoort tot kennis, ziet Tabé een gesloten deur met een prijskaartje. “Kennis is geen recht meer, maar een luxeproduct. Gratis gebruikers krijgen kruimels. Betaal een beetje, dan krijg je een korst. Maar het brood… Dat ligt achter slot en grendel, en alleen de bakker heeft de sleutel.” En de prijs die je betaalt gaat verder dan geld. Je betaalt met iets veel waardevollers: je data. “Elke vraag, elke zin, elk gesprek, elk beeld, elke zucht, elke emoties wordt opgeslagen. Jij levert de input, zij cashen de opbrengst. Jij raakt je privacy kwijt, zij bouwen imperiums.” Maar volgens Tabé zit de echte dreiging dieper. Het gaat niet alleen om wat je deelt, maar ook om...

Waar wij woede en verdriet voelen, ruiken zij geld. Ze grijpen onze zorgen, kneden ze tot campagnes en persen er winst uit. En wij… Wij geloven dat we de wereld helpen. Maar niets is minder waar. Het draait niet om oplossingen, het draait om verkoop. Terwijl wij petities tekenen en doneren, tellen zij hun winst achter de schermen, met hun handen diep in onze portemonnee. De samenleving is verworden tot verdienmodel. Marketingbureaus vissen in onze angsten, onzekerheden en idealen. Ze maken van onze pijn een product en verkopen het terug aan ons, verpakt als ‘betrokkenheid’. “Steun dit goede doel! Wij eisen de nacht op!” roepen ze, of het nu gaat om een opgeruimde wereld “World Cleanup Day Nederland” of zogenaamd meer verdraagzaamheid “Voor Ons Nederland!” van Klaas Dijkhoff. Maar vergis je niet: het gaat hen niet om verandering. Het gaat om zichtbaarheid. Om clicks. Om geld. “Doe iets goeds, steun dit project!”, klinkt het zoet, terwijl de marketeer achter de schermen slechts een Excel...

Dilan Yeşilgöz presenteerde zichzelf tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen als de ultieme "heldin van de vrijheid": een meisje dat uit Turkije vluchtte, via Nederland naar de top klom, van raadslid, Kamerlid, minister van Justitie, fractievoorzitter en lijsttrekker voor de VVD. Ze noemt zichzelf de “pitbull op naaldhakken” en heeft de ambitie om minister-president te worden. Maar haar verhaal is minder heroïsch dan ze doet voorkomen. In plaats van een gevaarlijke reis over de Middellandse Zee, kwam Dilan, na-reisregeling, netjes met een Louis Vuitton handtasje en een regulier KLM-vliegticket naar Nederland, betaald door de staat. Haar vader was al hier en de kerk zorgde voor onderdak. Een warm welkom. Een comfortabele start in een nieuw land: Nederland. In een interview met The Times noemde Dilan zichzelf ooit de “tweede Anne Frank”. Ja, echt. Anne Frank, het meisje dat door de NS-goederentrein naar Auschwitz werd gedeporteerd en gedood, wordt door Dilan in één adem ge...

Dilan Yesilgöz, voormalig VVD-minister van Justitie, veranderde haar ministerie in een soort Kamer van Koophandel. In plaats van een beleidsdepartement werd het een loket met een open portemonnee. Ambtenaren die de rechtsstaat goed kenden, werden genegeerd, terwijl er massaal consultants in dure pakken werden ingehuurd. De rekening… die werd door de belastingbetaler betaald, met torenhoge facturen zonder enige controle. Dilan Yesilgöz was niet de enige. Andere VVD-ministers volgden hetzelfde voorbeeld. Ministeries werden meer marketingmachines dan beleidsafdelingen, waar lobbyfirma’s, pr-bureaus en consultancybedrijven de koers bepaalden. Het ambtelijk geheugen, de kennis die nodig is voor goed beleid, werd genegeerd en verdween. In plaats daarvan kregen we tijdelijke rapporten, gelikte presentaties en glossy magazines. Efficiëntie klinkt mooi, maar in de praktijk kost het enorm veel geld. Bij Justitie en Veiligheid ging bijna een half miljard euro in één jaar op aan externe inhuur....