De publieke omroep wordt genadeloos kaalgeplukt door de politiek. Belangrijke programma’s verdwijnen: drama, documentaires, kunst en sport moeten het veld ruimen. De PVV en FvD willen de omroep zelfs helemaal afschaffen, terwijl VVD, JA21 en BBB zich tevreden stellen met één slap aftreksel van een zender, zonder sport, zonder diepgang. Het doel is glashelder: minder kwaliteit, meer ruimte voor de commerciële zenders die alleen maar draaien om cijfers en winst. Wie profiteert… Commerciële zenders . Hun enige doel: winst, niet maatschappelijke verantwoordelijkheid. Alles wat geen cent oplevert, verdwijnt: cultuur, diepgravende journalistiek. Betalingsmuren komen eraan. Wat ooit gratis was, sport, cultuur, documentaires, staat straks achter een decoder. Wie nog iets van waarde wil zien, betaalt tussen de 50 en 150 euro per maand, of meer. Sport abonnement. Serie of film… abonnement. Documentaire of drama... Weer een abonnement. Wéér... Commerciële zenders drukken de publieke omroep...

  Zwarte Vrijdag. Met kerstboom en kerstverlichting. Officieel pas na de laatste donderdag van november, maar in Nederland doen we alsof het al eeuwen onze cultuur is. Net zo vanzelfsprekend als pepernoten strooien en warme chocolademelk drinken. Maar nee. Winkels beginnen al in de tweede week van november. Met een stortvloed aan “kortingen”. Zeventig procent korting! Vaak niets meer dan misleiding. XXL-bedrog. En wij, wij rennen. Hijgend. Kwijlend. Massaal achter deze illusies aan. Ondertussen is Sinterklaas weer in het land. Zijn staf, zijn paard, eeuwenoude tradities… maar je zou het bijna niet merken. Overal worden we overspoeld door “MEGA DEALS”, “SUPER SALE” en “ALLEEN VANDAAG (de hele maand)”, tot de portemonnee leeg is. Zijn aanwezigheid op straat wordt gereduceerd tot een klein beeldje, wanhopig, vergeefs, zoekend naar aandacht. Opvallend is het gedrag van de zelfverklaarde hoeders van onze tradities. PVV’ers. “Nederland voor de Nederlanders” en andere rechts dragend...

Liberalisme draait om vrijheid: zeggen wat je wilt, ondernemen, je eigen leven bepalen. Klinkt mooi, maar in de praktijk is vrijheid vaak eenrichtingsverkeer. Vrijheid neem je, je deelt hem niet. De liberaal wil nemen, niet geven. Privébelang staat voorop. Collectieve verplichtingen stuiten op weerstand. Voor hem is vrijheid een bezit, geen gemeenschappelijk goed. Tot iemand iets terugvraagt: een bijdrage, een offer, een beetje solidariteit. Dan slaat de toon om. Elk beroep op rechtvaardigheid wordt verdacht. Grondwet en grondrechten veranderen in een schild voor eigenbelang. De VVD, de trotse voorvechter van vrije markt en persoonlijk ondernemerschap, zit zelf in financiële problemen. Politici moeten 3,5% van hun salaris afdragen aan de pa rtijkas. Wat ooit vanzelfsprekend was voor de linkerzijde, wordt nu realiteit voor de VVD. “Dit past niet binnen liberale uitgangspunten,” erkent de partij. “Socialistische praktijken!” roept een verontwaardigde VVD’er. VVD-politici en hun meelop...

De VVD-minister heeft het goedgekeurde wetsvoorstel tegengehouden en ingetrokken dat werkgevers zou verbieden loon in te houden voor huisvesting. Dit is geen vergissing, maar een bewuste keuze. Een keuze die de uitbuiting van kwetsbare werkenden in stand houdt. Tienduizenden arbeidsmigranten en laagbetaalde werknemers wonen in slechte, veel te dure kamers. Deze woningen worden vaak aangeboden door hun werkgevers, die vervolgens een deel van het loon inhouden om de huur te verrekenen. De VVD heeft geen enkel bezwaar tegen deze situatie. Het resultaat is afhankelijkheid, armoede en geen enkele kans om uit deze vicieuze cirkel te ontsnappen. In sectoren zoals de bouw, landbouw, logistiek, slachthuizen, fabrieken en zelfs de zorg komt dit dagelijks voor. Werkgevers vragen woekerprijzen voor overvolle kamers, waar vier of meer mensen samenleven, en trekken die kosten rechtstreeks van het salaris af. Zo blijven de werknemers gevangen in een systeem dat misbruik in stand houdt, terwijl d...

Dilan Yeşilgöz slaat met de vuist op tafel. Geen kabinet met Geert Wilders „onbetrouwbaar.” Geen kabinet met GroenLinks-PvdA „dan storten we in een ravijn.” En aan de hypotheekrenteaftrek mag niemand komen. Met deze partijen wordt niet samengewerkt. „Handen af!” roept ze. Alsof één zin Nederland kan redden van Haagse belastingwoede. Volgens John Tabé klinkt het krachtig. Vastberaden. Maar het is een oud toneelstuk. Veertien jaar dezelfde voorstelling. Voor de verkiezingen heilig, na de verkiezingen het mes erin. Kabinet na kabinet Rutte: minder aftrek, meer belasting. Excuses… „We moesten wel.” De VVD beschermt de huiseigenaar niet. Ze verkoopt schijnzekerheid. Stemmen in ruil voor illusies. De partij die zegt de middenklasse te verdedigen, heeft die juist uitgekleed. Dilan Yeşilgöz probeert dat verleden recht te praten. Rode lijnen in het zand. Geen PVV, geen links, geen hypotheekrenteaftrek-hervorming. Niets dat haar kiezers pijn doet. Maar Den Haag is geen zandbak. Rode lijne...

Geertje Wilders van groep 6 te Venlo. Stoelendans. Tikkertje. Kwartet. Voor Geertje was verliezen nooit gewoon een spel. Het voelde altijd als een ramp. “Valsspelen!” riep hij zodra iets niet in zijn voordeel verliep. Zelfs de tafel, iedereen was tegen hem, vond hij. Op een dag bedacht de juf een verkiezing voor het mooiste kleurplaatje. De kinderen fluisterden strategieën. Niemand werkte zo fanatiek als Geertje. Met rood-wit-blauwe potloden en een brede grijns zei hij: “Ik win sowieso. Mijn kleuren zijn de beste. Ik teken de mooiste Nederlandse vlag.” Toen de stemmen geteld werden, volgde de ramp. “ Oeps, Geertje,” zei de juf. “Je hebt 25 stemmen, en Robje heeft er 26.” Geertjes gezicht kleurde vuurrood. “Mijn stemmen zijn gestolen! De juf! De stoelen! De stemdoos!” Hij stampte door het lokaal, eiste een hertelling, één, twee, drie keer. De juf bleef kalm. “De uitslag klopt.” Geertje smakte zijn potlood op de grond. “Ze hebben de stoelen verplaatst!” Een meisje fluisterde: ...