In Nederland Door Omstandigheden. ‘’INDO’’

Ik ben in Indonesië geboren, in een land waar mijn lichtbruine huid te licht was om helemaal bij te horen, maar ook nooit wit genoeg voor Nederland. Als mens voelde ik me vaak tussen twee werelden, nooit helemaal thuis in de ene of de andere. Het was een tijd van onrust en pijn, vooral voor mijn ouders.

Toen het politieke conflict tussen Nederland en Indonesië uit de hand liep, werden wij, de Indische Nederlanders, als gevaarlijk gezien. De kwestie van Nieuw-Guinea was ver van mijn wereld, maar de gevolgen waren direct voor ons. Nederland wilde het gebied blijven bezetten, terwijl Indonesië het als zijn eigen land claimde. De situatie verslechterde steeds meer en uiteindelijk moesten wij, zonder pardon en snel, het land uit.

Toen we in Nederland aankwamen, stonden mijn ouders voor een grote uitdaging. Hun diploma's waren niets waard, hun werkervaring werd genegeerd. Wat ze in Indonesië hadden bereikt, werd volledig weggeveegd. Mijn vader, een man met trots en kennis, belandde in de bijstand. Hij werd gezien als iemand zonder waarde in de ogen van de Nederlandse maatschappij, ondanks zijn harde werk en ervaring. Mijn moeder probeerde het beste te maken van onze situatie, maar de kansen waren schaars.

Voor mij bood onderwijs geen ontsnapping. De kansen die ik als kind van immigranten had, waren onvoldoende, en de toelage die ik nodig had om vooruit te komen, werd geweigerd. Keer op keer werd ik geconfronteerd met belemmeringen. Als kind van ouders die in de bijstand zaten, werd mijn toekomst vaak al vastgelegd: laaggeschoolde arbeid. Dat was niet mijn keuze, maar een gevolg van het systeem dat ons in een bepaalde hoek zette.

Maar tegelijkertijd begreep ik dat ik het systeem ook kon gebruiken, of misschien zelfs misbruiken. Ik begreep dat ik moest knokken tegen de achterstanden die de overheid mij had aangedaan. Het besef dat ik het systeem kon gebruiken om mijn eigen weg te vinden, gaf me kracht en macht. Ik zag dat als ik de regels kende en wist hoe ik ermee om moest gaan, ik mijn situatie kon verbeteren. Besloot niet passief te blijven, maar actief mijn kansen te pakken en uit te buiten. Het was niet gemakkelijk, maar ik wist dat mijn toekomst in mijn eigen handen lag.

Zeg jij, Indo-rocker: ''Jezelf een schouderklopje geven, moet dat nou?''
“Ja, dat lucht op, zeikerd!”

Tabé.