Slijper

Gewetenloze handelaren in vuurwerk. Walgelijk! John Tabé hakt door: Ik weiger te accepteren dat mijn belastinggeld wordt besteed aan vuurwerkhandelaren. Jaar na jaar zie ik de verwoestingen die hun “traditie” aanricht: ouders die rouwen om hun verminkte kinderen, dieren die in paniek schuilen, hulpverleners die Oud en Nieuw omschrijven als een slagveld vol chaos en slachtoffers. En nu? Nu eisen deze ondernemers, met bloed aan hun handen, 850 miljoen euro van de overheid. Omdat ze niet langer ongehinderd mogen verdienen aan menselijk en dierlijk leed? Omdat hun gevaarlijke handel eindelijk wordt beperkt? Walgelijk. Publiek geld hoort te gaan naar zorg, veiligheid en herstel, niet naar gewetenloze handelaren in explosieven, die al jaren wéten welke schade ze veroorzaken. Ik betaal al voor de medische zorg van hun slachtoffers, voor de politie die hun rotzooi moet opruimen, voor de overbelaste hulpdiensten. En nu zou ik óók nog hun winsten moeten veiligstellen? Nee. Het tegenovergestel...

Vervuilende bedrijven verlaten massaal Nederland.  John Tabé hakt door: Ik zie hoe chemische en vervuilende bedrijven massaal Nederland verlaten, niet omdat het hier slecht gaat, maar om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Ze weten dat ze eindelijk afgerekend gaan worden op hun vervuiling. Hun tijd van ongestraft schade aanrichten is voorbij, dus kiezen ze voor de makkelijke weg: wegwezen. Ze kunnen niet zomaar verdwijnen na jarenlang winst maken ten koste van mens en milieu. Dit is ontduiking. Deze bedrijven hebben winst gemaakt, wetend dat hun vervuiling toekomstige generaties zou schaden. Ze hebben hun afval niet verwerkt, terwijl ze wisten dat wij, de burgers, uiteindelijk de rekening zouden betalen. En nu de regels strenger worden, lopen ze weg. Moreel failliet. De regel is simpel: maak je winst, ruim dan je eigen rommel op. Geen discussie over ‘banen’ of ‘concurrentie’. Vervuilen = betalen. Schade aanrichten = herstellen. Duurzaam ondernemen is een plicht, geen gunst. In p...

Wij subsidiëren onze eigen uitbuiting. John Tabé hakt door: Het is ronduit beschamend hoe de overheid ons manipuleert met haar wispelturige subsidies. Alsof we willoze pionnen zijn in hun politieke spelletje. We zijn die pionnen, die aan hun touwtjes dansen, terwijl we denken dat we zelf controle hebben over onze keuzes. Neem die zonnepanelen. Eerst mochten we de btw terugvragen, en nu is het plotseling 0%. Alsof ze ons een gunst verlenen. Maar laten we niet naïef zijn; dit is pure willekeur. En dan die elektrische auto’s. Eerst overladen ze ons met subsidies om ons te verleiden, en zodra we massaal overstag gaan, trekken ze de stekker eruit. "Dank voor je investering, dommerdje! Nu mag je zelf betalen voor die peperdure accu’s en belastingen!" Warmtepompen? In 2022 waren de eisen nog redelijk, maar in 2024 worden ze opeens strenger. Alsof duurzaamheid een soort mobiele doelpaal is die ze verplaatsen wanneer het hen uitkomt. Zodra genoeg mensen in hun groene propaganda trap...

Publieke of commerciële omroepen! John Tabé hakt door:   In de Nederlandse mediawereld zijn er twee tegengestelde krachten: commerciële omroepen en de publieke omroep. Waar commerciële zenders vooral gericht zijn op winst, zet de publieke omroep zich in voor maatschappelijke relevantie. Dit fundamentele verschil bepaalt niet alleen de inhoud van programma’s, maar ook de impact op de samenleving. Bij commerciële omroepen draait alles om kijkcijfers en advertentie-inkomsten. Educatieve en objectieve verslaggeving krijgt nauwelijks aandacht, omdat deze minder aantrekkelijk is voor adverteerders. Dit leidt tot een oppervlakkige programmering, waarin amusement en sensatie de boventoon voeren. Diepgaande journalistiek, documentaires en cultuur raken daardoor steeds meer op de achtergrond. Ondertussen worden er forse salarissen betaald: van €50.000 tot wel €3 miljoen per jaar, zonder dat dit een duidelijke maatschappelijke meerwaarde oplevert. De publieke omroep kiest een andere b...

Gemeente Castricum moet zich diep schamen. John Tabé hakt door: De Nederlandse woningmarkt zit in een diepe crisis. Wachttijden voor sociale huur kunnen oplopen tot tien jaar, terwijl starters nauwelijks een kans maken op een betaalbare woning. Het systeem is vastgelopen, en steeds meer mensen voelen zich buitengesloten. John Tabé bekritiseert dit falende beleid fel. Hij erkent dat voorrang in sommige gevallen noodzakelijk is, bijvoorbeeld bij medische of sociale urgentie. Maar willekeurig toegepaste voorrangsregels ondermijnen de rechtvaardigheid van het systeem. Mensen in nood mogen niet aan hun lot worden overgelaten, maar het kan niet zo zijn dat sommige groepen structureel worden benadeeld. Een opvallend voorbeeld is de voorkeursbehandeling van scheidende stellen. Waarom krijgen zij direct een woning, terwijl jongeren jarenlang wachten? Volgens Tabé is dit fundamenteel onrechtvaardig. De samenleving hoeft niet op te draaien voor persoonlijke keuzes, terwijl hardwerkende jongeren...

Trumps roofzucht in maatpak. John Tabé hakt door: Ik kijk naar het nieuws en mijn woede groeit. De Amerikaanse regering pakt wat niet van haar is: onze kerncentrales, onze energie, onze toekomst. Ze doen dit niet als vriend of beschermer, maar als een roofstaat die alles grijpt wat in haar bereik ligt. Oekraïens belangrijkste energiebron wordt geruild als een stuk in een machtsspel, waar de inzet niet vrijheid is, maar controle en uitbuiting. Dit is geen diplomatie. Dit is simpelweg diefstal. En wie anders dan Donald Trump zou dit plan uitvoeren? Voor hem zijn kerncentrales geen waardevolle infrastructuur, maar trofeeën. In zijn wereld draait alles om veroveren. Hij wil zijn naam in gouden letters op die reactoren zetten, niet als beschermer, maar als eigenaar. De miljoenen mensen die van deze energie afhankelijk zijn? Zij betekenen weinig voor hem. Ze zijn slechts bijfiguren in zijn zoektocht naar macht. Maar Oekraïne blijft vechten. Dit is ons leven, onze toekomst, en we laten het ...

Een wereldmacht zonder eieren. John Tabé hakt door: Een verkiezingscampagne die draait om de prijs van een ei, het klinkt absurd, maar in Trumps wereld is niets te gek. Daar stond hij, weidse armgebaren, vuurrood gezicht, schreeuwend dat de torenhoge eierprijzen het onmiskenbare bewijs waren van ‘debiele Joe Biden’ en diens falen. Geen politieke diepgang, geen inhoud, maar het werkte. Zijn trouwe bondgenoot J.D. Vance deed er nog een schep bovenop. Volgens hem waren de stijgende eierprijzen slechts het topje van de ijsberg, een voorbode van een economische ramp. Paniek zaaien, een schuldige aanwijzen en hopen dat niemand verder kijkt, de klassieke Trump-strategie. En opnieuw zag ik hoe effectief het was. Maar hier zit de ironie: Trump zelf hielp deze crisis veroorzaken. Onder het mom van ‘economische bescherming’ voerde hij importtarieven in om Amerika zogenaamd zelfvoorzienend te maken. De werkelijkheid? Nu smeekt hij Europa om eieren. ‘America First’ blijkt in de praktijk vooral ‘Am...

Rechtse stemmers zijn gierige mensen. John Tabé hakt door: Als sociaal democraat kijk ik met verontwaardiging naar de rechtse houding tegenover sociale rechtvaardigheid. Steeds opnieuw blijkt hoe weinig rechts beseft welke problemen werkende mensen dagelijks ervaren. Terwijl progressieve krachten zich inzetten voor eerlijke lonen, betere arbeidsomstandigheden en de bescherming van werknemers, wuiven rechtse politici en kiezers deze inspanningen neerbuigend weg. Ik hoor het steeds weer: "Staken? Tijdverspilling. Luiwammesen, laagopgeleid." Alsof ik en mijn medestanders geen recht hebben om ons te verzetten tegen onrecht. Vakbonden? "Een rem op de economie, een broedplaats voor profiteurs." Maar de ironie is onmiskenbaar: diezelfde mensen die ons bekritiseren, profiteren volop van alles wat wij met onze strijd hebben bereikt. Hogere lonen, betere werkomstandigheden en sociale vangnetten zijn geen vruchten van rechts beleid, maar het resultaat van de vastberadenh...

De revolutie kon wachten, eerst koffie . John Tabé hakt door:... Ik staarde naar mijn scherm. Zeventig procent korting op een koffiezetapparaat? Waaa... Hoe kon een machine zo goedkoop zijn, terwijl de prijs van koffiebonen de pan uit...? Absurd. Alsof iemand een grap met me uithaalde. Moest ik dan maar overstappen op thee? Geen denken aan. Vastberaden trok ik eropuit, op zoek naar een betaalbare zak bonen. Maar overal zag ik alleen luxe varianten met pretentieuze namen als Barista’s Dream Blend. Alsof een eenvoudige kop koffie niet meer bestond. Mijn blik bleef hangen op een tv-scherm waarop een man enthousiast verkondigde dat ‘de markt zijn werk deed’. Eerst alles privatiseren en vervolgens doen alsof prijsstijgingen een natuurwet zijn, bijna komisch. Ik zuchtte en stond op het punt op te geven. Maar toen, net voordat ik me omdraaide, zag ik...: een beschadigde zak koffie onderaan het schap, afgeprijsd met een flinke korting. Een grijns verscheen op mijn gezicht. Eindelijk een beetj...

Digitale activa: digitale dwangbuis. John Tabé. .. Ah, digitale activa! De toekomst! De revolutie! De ultieme vrijheid! Althans, dat werd mij beloofd. Maar als ik om me heen kijk, zie ik vooral een gigantisch, allesomvattend spinnenweb waarin we met z’n allen verstrikt raken. Eerst dacht ik nog: “Ha, eindelijk een beetje autonomie in mijn financiële leven!” Maar nu? Nu ben ik vooral een wandelend dataspoor, keurig vastgelegd en geanalyseerd door techreuzen en overheden. Mijn privacy? Foetsie. Zonder afscheid, zonder afscheidsbrief. Gewoon... weg. De banken, de big techbedrijven, de grootmachten ze hebben de digitale wereld overgenomen. Ze spelen niet eens meer verstoppertje; ze bepalen gewoon openlijk de spelregels. Blockchain, ooit het vlaggenschip van financiële onafhankelijkheid, is veranderd in een hightech controlemechanisme. Contant betalen zonder dat iemand meekijkt? Vergeet het maar. Elke transactie wordt gevolgd, gefileerd en waarschijnlijk doorverkocht aan de hoogste bieder...

Bouwbedrijven bouwen niet . John Tabé hakt door:  Een misleidende krantenkop? Nee, een harde waarheid. Niet omdat ze niet kunnen, maar omdat ze niet willen. Hun excuses zijn bekend: stijgende bouwkosten, personeelstekorten, stikstofregels, bezwaarmakers. Maar dat is bijzaak. De echte reden? De winstmarges zijn te laag. En dus gebeurt er niets. Ondertussen blijft de woningcrisis groeien. Honderdduizenden mensen zitten vast in te dure huurwoningen, wonen in kleine kamers of wachten eindeloos op een huis dat maar niet komt. Er is geen tekort aan bouwcapaciteit. Geen gebrek aan vraag. Het probleem? Bouwen levert te weinig op. Hoe minder er wordt gebouwd, hoe hoger de prijzen. En hoe hoger de prijzen, hoe groter de winsten voor projectontwikkelaars en vastgoedinvesteerders. Dit is een verdienmodel. En de politiek? Die kijkt toe. Ministers fronsen, staatssecretarissen schrijven rapporten vol loze beloften, maar er gebeurt niets. Beleid zonder daadkracht is een vriendelijk verzoek aan de...

  De VVD en v eiligheid: Een p olitiek s peelstuk. John Tabé hakt door:   Voor de VVD is veiligheid geen principe, maar een verkooptruc. Ze schreeuwen leuzen als "meer blauw op straat" en "strengere straffen", terwijl ze juist de problemen verergeren. Waarom? Omdat belastingvoordelen voor ondernemers, aandeelhouders en de elite altijd voorgaan. Ondertussen breken ze het sociale vangnet af en negeren ze alles wat daar niet aan bijdraagt, ook mijn veiligheid. Jarenlang vertelde de VVD mij dat veiligheid hun topprioriteit was, maar ik zag het tegendeel gebeuren. Terwijl ze op verkiezingspodia stoere taal uitsloegen, sloten wijkpolitieposten en kantonrechtbanken, werd de recherche overbelast en knepen ze de sociale advocatuur uit. Dit was geen ongeluk, maar beleid. Toch bleven ze mij wijsmaken dat ze vóór veiligheid stonden. Maar hoe geloofwaardig is dat? Ze beloofden strengere straffen, terwijl ze tegelijkertijd de middelen om die uit te voeren weg bezuinigden. Geen...

  PVV, BBB, Forum: Vaderlandsliefde of verraders. John Tabé hakt door: Wanneer ik luister naar de stemmers van de PVV, BBB en Forum voor Democratie, krijg ik het gevoel in een grimmige film te zitten. Steeds weer klinken de luide, agressieve kreten: “Nederland voor de Nederlanders!” en “Nederland op 1!” Ze verkondigen hun vaderlandsliefde alsof ze in oorlog verkeren. Maar wat gebeurt er wanneer die dreiging werkelijkheid wordt? Wat als Nederland of Europa daadwerkelijk wordt aangevallen? Dan verdwijnen ze plotseling als rook in de lucht. Geen wapens, geen strijd, enkel leegte. In plaats van te spreken over ‘bescherming’ en ‘trots’, verschuilen deze zogenaamde patriotten zich zodra de situatie moeilijk wordt. Ze duwen de verantwoordelijkheid af en eisen dat asielzoekers ons land en Europa komen verdedigen, terwijl ze beweren ‘al genoeg geprofiteerd te hebben van onze verzorgingsstaat’. Echte patriotten verschuilen zich niet; zij staan op en verdedigen hun land. Maar deze stemmers? ...

  De chantagepolitiek van Amerika: Europa als slachtoffer in de NAVO. John Tabé hakt door: De afgelopen decennia is één ding keihard duidelijk geworden: Europa heeft de prijs betaald voor de onverzadigbare machtsdrang van de VS. Terwijl Amerika zichzelf in de spotlights zette met de valse belofte van ‘grootsheid’, zoals gepropageerd door de slogan “Make America Great Again”, heeft Europa sinds 1949 in stilte de lasten van die 'grootsheid' gedragen. Europa werd niet alleen meegesleurd in de geopolitieke conflicten van de VS, maar werd systematisch gebruikt als een pion in hun wereldmachtsspel. De NAVO, ooit gepresenteerd als een bondgenootschap van wederzijdse bescherming, is voor de VS gewoon een middel geworden om hun grip op Europa te behouden. Terwijl de VS zich als de ‘beschermers’ van Europa voordoen, heeft Europa keer op keer moeten betalen voor zijn eigen veiligheid, niet alleen met geld, maar ook politiek. Europa werd steeds verder in de hoek gedrukt, afhankelijk va...