Dilan Yeşilgöz: van SP, GroenLinks, PvdA naar de VVD.   John Tabé hakt door: Dilan Yeşilgöz arriveerde als kind in Nederland, op de vlucht voor politieke repressie in Turkije. Haar achtergrond riep aanvankelijk sympathie op. Een jong meisje dat bescherming zocht en een nieuw leven begon: het klinkt als een verhaal dat tot compassie en begrip voor vluchtelingen zou leiden. Maar het liep anders. Yeşilgöz werd de politicus die juist diezelfde deur dichtgooide voor wie op haar leek. Haar houding: streng, afstandelijk, soms ronduit kil. Met elke beleidsmaatregel tegen asielzoekers leek ze te zeggen: ik heb het gered, dus jullie moeten niet zeuren . Wat begon als een persoonlijk vluchtverhaal veranderde in een politiek instrument, een middel om zich af te zetten, niet om te verbinden. Haar boodschap aan nieuwkomers? Nederland is vol. Klaar. Ze sprak over “ grenzen stellen ”, “ opvang beperken ” en “terugsturen waar het kan” . Niet omdat het moest, maar omdat het goed viel bij de rechtse ...

VVD-verkiezingsprogramma 2025: Steenrijk, Straatarm.   John Tabé hakt door: Als ik terugkijk op de afgelopen twintig jaar VVD-beleid, zie ik een land dat langzaam maar zeker uit elkaar is gegroeid. Nederland lijkt verdeeld geraakt in twee werelden: de rijken, die steeds meer vrijheid en voordelen genieten, en de straat armen, die gevangen zitten in regels, stress en schaarste. Het doet pijn om te zien. Terwijl mensen met geld en vaste banen profiteren van belastingverlagingen en minder regeldruk, worden andere mensen zonder werk, ouderen, zieken en zorgbehoevenden steeds verder in het nauw gedreven. De bureaucratie groeit, de ondersteuning slinkt. De kloof tussen wie wél meekomt en wie niet, is inmiddels niet meer te negeren. De VVD noemt dat: “Zelfredzaamheid.” Volgens het VVD-verkiezingsprogramma van 2025 zijn het de rijken en hardwerkende Nederlanders die onze samenleving dragen. En ja, zij spelen een belangrijke rol. Ze bouwen bedrijven op, houden de economie draaiende en zor...

VVD 2025 zegt: John Tabé is een zuur pismannetje. John Tabé hakt door: "Radicale economische groei.” Met deze glanzende term presenteert de VVD haar verkiezingsprogramma voor 2025. Maar achter die mooie woorden schuilt een keiharde realiteit: een herverdeling van onder naar boven. Van kwetsbaren naar winnaars. Terwijl bedrijven vrij spel krijgen, betalen gewone Nederlanders, werkend of niet, de rekening. Minder regels, meer winst. Ondernemend Nederland krijgt bij de VVD alle ruimte: lagere belastingen, royale subsidies en een vrijbrief om regels te negeren. Maar die vrijheid heeft een prijs, en die wordt betaald door wie al aan de onderkant van de samenleving bungelt. Neem de arbeidsmigrant: zes dagen per week ploeteren voor een schamele 250 euro per maand. Geen rechten, geen bescherming, geen stem. Uitgebuit in naam van ‘concurrentiekracht’, weggezet als wegwerparbeidskracht. Want in de VVD-logica zijn mensen geen burgers, maar productiefactoren: bruikbaar zolang ze winst opleve...

Het grote gelijk van de praatbaronnen bij WNL en SBS. John Tabé hakt door: Elke avond hetzelfde toneelstuk. Daar zitten ze weer: de apostelen van het ‘gezonde verstand’, veilig genesteld in de comfortabele studio's van WNL en SBS. Zelfbenoemde orakels met opgeheven wijsvingers en een onwrikbare ‘recht-voor-z’n-raap’ houding. Hun levensfilosofie is even eenvoudig als onwrikbaar: mijn mening is die van het volk, de rest is linkse flauwekul. De strategie: Ze nemen een open deur: "Soms zijn regels onhandig." Rammen die met veel bombarie open: "Weg met alle regels!" en krijsen vervolgens verontwaardigd als iemand durft te opperen dat de wereld misschien net iets complexer is dan hun dertig-seconden-lippendienst. “Zie je wel? De elite wil niet naar het volk luisteren!” Hun greatest hits draaien zonder onderbreking: “100 km/u? Dan trillen mijn eieren van schrik.” “2 cm buitenspel? Iets voor watjes met een meetlint.” “Klimaatregels? De natuur regelt zichzelf wel!” “Vro...

Woningnood is geen ramp. Het is VVD-beleid. John Tabé hakt door: De woningnood in Nederland kwam niet uit de lucht vallen. Het is geen natuurramp, geen dom toeval, en zeker geen kwestie van pech. Nee, het is het directe gevolg van politieke keuzes die al meer dan twintig jaar dezelfde kant op wijzen. Wie die keuzes maakte. Daarvoor hoeven we niet lang te zoeken: het spoor leidt onmiskenbaar naar de VVD. Onder het mom van “marktwerking” en “ eigen verantwoordelijkheid” veranderde de partij iets fundamenteels: wonen ooit een recht werd een markt. Een verdienmodel. Geen basisvoorziening meer, maar een beleggingsobject. De gevolgen zien we dagelijks om ons heen: torenhoge huren, een uitgeholde sociale huursector en een generatie jongeren die noodgedwongen bij hun ouders op zolder bivakkeert. Niet omdat ze dat willen, maar omdat er simpelweg geen alternatief is. Sinds 2003 staat de VVD onafgebroken a an het roer. Balkenende, Rutte, nu Schoof de gezichten wisselden, maar het beleid bleef ...

De VVD likt, trapt en verkoopt nu ook haar ziel.   John Tabé hakt door: Wat doe je als je ooit stond voor ‘vrijheid en verantwoordelijkheid’, maar je achterban langzaam richting de PVV schuift? Precies. Je poetst je tong, strijkt je haar glad en begint te likken. Niet uit overtuiging. Niet voor idealen. Maar puur voor stemmen. De VVD bereikt een nieuw dieptepunt. In een schaamteloze poging om de PVV stemmer te behagen, stelt ze het helpen van uitgeprocedeerde asielzoekers strafbaar. Zes maanden cel voor wie een boterham geeft aan een hongerige. Zes maanden voor het bieden van onderdak aan iemand die kou lijdt. En jawel: een strafblad. Het is geen maatregel gebaseerd op noodzaak of rechtvaardigheid. Het is intimidatie. Kerken, artsen, vrijwilligers, gewone mensen die uit naastenliefde handelen, worden opeens verdacht. Er wordt niet gestuurd op medemenselijkheid, maar op angst. Het doel is helder: afschrikken. Niet alleen asielzoekers, maar ook de mensen die nog durven helpen. “Medem...

Mark Rutte likte naar boven en Dilan Yeşilgöz trapt naar beneden.   John Tabé hakt door: Als het gaat om buigen en slijmen, is Mark Rutte ongeëvenaard. Terwijl de wereld juist een krachtige tegenstem verwachtte tegen Donald Trump, de man die onze democratische waarden ernstig bedreigde, koos onze Mark,  NAVO secretaris generaal een totaal andere strategie: likken en slijmen. Je zag het zo voor je: Rutte met zijn gladde glimlach, als een puppy dartelend rond Trump. Altijd klaar om hem te vleien, hem te paaien. Geen enkele kans liet hij liggen om de grote baas in Washington een ego-boost te geven. Alsof hij zijn ‘daddy’ niet kon weerstaan en hem vol overgave de verkeerde kant op streelde. Moed. Daar doet Rutte niet aan. Hij koos het slijmerige spel, alsof hij met een lik en een kus toegang tot de macht wilde kopen. Hij werd beter in het vleien van Trump dan in het verdedigen van onze eigen waarden. Dat ‘daddy’-moment. Alsof Rutte zichzelf terugbracht tot een puber die smeekt om...