Gewetenloze handelaren in vuurwerk. Walgelijk! John Tabé hakt door: Ik weiger te accepteren dat mijn belastinggeld wordt besteed aan vuurwerkhandelaren. Jaar na jaar zie ik de verwoestingen die hun “traditie” aanricht: ouders die rouwen om hun verminkte kinderen, dieren die in paniek schuilen, hulpverleners die Oud en Nieuw omschrijven als een slagveld vol chaos en slachtoffers. En nu? Nu eisen deze ondernemers, met bloed aan hun handen, 850 miljoen euro van de overheid. Omdat ze niet langer ongehinderd mogen verdienen aan menselijk en dierlijk leed? Omdat hun gevaarlijke handel eindelijk wordt beperkt? Walgelijk. Publiek geld hoort te gaan naar zorg, veiligheid en herstel, niet naar gewetenloze handelaren in explosieven, die al jaren wéten welke schade ze veroorzaken. Ik betaal al voor de medische zorg van hun slachtoffers, voor de politie die hun rotzooi moet opruimen, voor de overbelaste hulpdiensten. En nu zou ik óók nog hun winsten moeten veiligstellen? Nee. Het tegenovergestel...

Vervuilende bedrijven verlaten massaal Nederland.  John Tabé hakt door: Ik zie hoe chemische en vervuilende bedrijven massaal Nederland verlaten, niet omdat het hier slecht gaat, maar om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Ze weten dat ze eindelijk afgerekend gaan worden op hun vervuiling. Hun tijd van ongestraft schade aanrichten is voorbij, dus kiezen ze voor de makkelijke weg: wegwezen. Ze kunnen niet zomaar verdwijnen na jarenlang winst maken ten koste van mens en milieu. Dit is ontduiking. Deze bedrijven hebben winst gemaakt, wetend dat hun vervuiling toekomstige generaties zou schaden. Ze hebben hun afval niet verwerkt, terwijl ze wisten dat wij, de burgers, uiteindelijk de rekening zouden betalen. En nu de regels strenger worden, lopen ze weg. Moreel failliet. De regel is simpel: maak je winst, ruim dan je eigen rommel op. Geen discussie over ‘banen’ of ‘concurrentie’. Vervuilen = betalen. Schade aanrichten = herstellen. Duurzaam ondernemen is een plicht, geen gunst. In p...

Wij subsidiëren onze eigen uitbuiting. John Tabé hakt door: Het is ronduit beschamend hoe de overheid ons manipuleert met haar wispelturige subsidies. Alsof we willoze pionnen zijn in hun politieke spelletje. We zijn die pionnen, die aan hun touwtjes dansen, terwijl we denken dat we zelf controle hebben over onze keuzes. Neem die zonnepanelen. Eerst mochten we de btw terugvragen, en nu is het plotseling 0%. Alsof ze ons een gunst verlenen. Maar laten we niet naïef zijn; dit is pure willekeur. En dan die elektrische auto’s. Eerst overladen ze ons met subsidies om ons te verleiden, en zodra we massaal overstag gaan, trekken ze de stekker eruit. "Dank voor je investering, dommerdje! Nu mag je zelf betalen voor die peperdure accu’s en belastingen!" Warmtepompen? In 2022 waren de eisen nog redelijk, maar in 2024 worden ze opeens strenger. Alsof duurzaamheid een soort mobiele doelpaal is die ze verplaatsen wanneer het hen uitkomt. Zodra genoeg mensen in hun groene propaganda trap...

Publieke of commerciële omroepen! John Tabé hakt door:   In de Nederlandse mediawereld zijn er twee tegengestelde krachten: commerciële omroepen en de publieke omroep. Waar commerciële zenders vooral gericht zijn op winst, zet de publieke omroep zich in voor maatschappelijke relevantie. Dit fundamentele verschil bepaalt niet alleen de inhoud van programma’s, maar ook de impact op de samenleving. Bij commerciële omroepen draait alles om kijkcijfers en advertentie-inkomsten. Educatieve en objectieve verslaggeving krijgt nauwelijks aandacht, omdat deze minder aantrekkelijk is voor adverteerders. Dit leidt tot een oppervlakkige programmering, waarin amusement en sensatie de boventoon voeren. Diepgaande journalistiek, documentaires en cultuur raken daardoor steeds meer op de achtergrond. Ondertussen worden er forse salarissen betaald: van €50.000 tot wel €3 miljoen per jaar, zonder dat dit een duidelijke maatschappelijke meerwaarde oplevert. De publieke omroep kiest een andere b...

Gemeente Castricum moet zich diep schamen. John Tabé hakt door: De Nederlandse woningmarkt zit in een diepe crisis. Wachttijden voor sociale huur kunnen oplopen tot tien jaar, terwijl starters nauwelijks een kans maken op een betaalbare woning. Het systeem is vastgelopen, en steeds meer mensen voelen zich buitengesloten. John Tabé bekritiseert dit falende beleid fel. Hij erkent dat voorrang in sommige gevallen noodzakelijk is, bijvoorbeeld bij medische of sociale urgentie. Maar willekeurig toegepaste voorrangsregels ondermijnen de rechtvaardigheid van het systeem. Mensen in nood mogen niet aan hun lot worden overgelaten, maar het kan niet zo zijn dat sommige groepen structureel worden benadeeld. Een opvallend voorbeeld is de voorkeursbehandeling van scheidende stellen. Waarom krijgen zij direct een woning, terwijl jongeren jarenlang wachten? Volgens Tabé is dit fundamenteel onrechtvaardig. De samenleving hoeft niet op te draaien voor persoonlijke keuzes, terwijl hardwerkende jongeren...

Trumps roofzucht in maatpak. John Tabé hakt door: Ik kijk naar het nieuws en mijn woede groeit. De Amerikaanse regering pakt wat niet van haar is: onze kerncentrales, onze energie, onze toekomst. Ze doen dit niet als vriend of beschermer, maar als een roofstaat die alles grijpt wat in haar bereik ligt. Oekraïens belangrijkste energiebron wordt geruild als een stuk in een machtsspel, waar de inzet niet vrijheid is, maar controle en uitbuiting. Dit is geen diplomatie. Dit is simpelweg diefstal. En wie anders dan Donald Trump zou dit plan uitvoeren? Voor hem zijn kerncentrales geen waardevolle infrastructuur, maar trofeeën. In zijn wereld draait alles om veroveren. Hij wil zijn naam in gouden letters op die reactoren zetten, niet als beschermer, maar als eigenaar. De miljoenen mensen die van deze energie afhankelijk zijn? Zij betekenen weinig voor hem. Ze zijn slechts bijfiguren in zijn zoektocht naar macht. Maar Oekraïne blijft vechten. Dit is ons leven, onze toekomst, en we laten het ...

Een wereldmacht zonder eieren. John Tabé hakt door: Een verkiezingscampagne die draait om de prijs van een ei, het klinkt absurd, maar in Trumps wereld is niets te gek. Daar stond hij, weidse armgebaren, vuurrood gezicht, schreeuwend dat de torenhoge eierprijzen het onmiskenbare bewijs waren van ‘debiele Joe Biden’ en diens falen. Geen politieke diepgang, geen inhoud, maar het werkte. Zijn trouwe bondgenoot J.D. Vance deed er nog een schep bovenop. Volgens hem waren de stijgende eierprijzen slechts het topje van de ijsberg, een voorbode van een economische ramp. Paniek zaaien, een schuldige aanwijzen en hopen dat niemand verder kijkt, de klassieke Trump-strategie. En opnieuw zag ik hoe effectief het was. Maar hier zit de ironie: Trump zelf hielp deze crisis veroorzaken. Onder het mom van ‘economische bescherming’ voerde hij importtarieven in om Amerika zogenaamd zelfvoorzienend te maken. De werkelijkheid? Nu smeekt hij Europa om eieren. ‘America First’ blijkt in de praktijk vooral ‘Am...