Geert Wilders: Kijk hoe krachtig ik ben.   John Tabé hakt door: In het politieke theater staat Geert Wilders in de schijnwerpers. Niet om te verbinden of echt te luisteren, maar om applaus te oogsten. “Kijk hoe krachtig ik ben.” Zijn optreden volgt een vast script: eerst schelden, dan bevelen, daarna dreigen. Zodra zijn tegenstanders murw zijn geslagen door verwarring en vermoeidheid, kondigt hij aan dat hij “in gesprek wil”. Niet uit interesse in dialoog, maar omdat hij vindt dat de coalitie eindelijk naar hem moet luisteren. Spreek je hem tegen? Dan “speel je met vuur”. Een oude truc, rechtstreeks uit het Trump-handboek, maar dan met een geur van kroketten. Geert Wilders. Hij spreekt ‘coalitie’ uit alsof het een besmetting is. Voor hem is samenwerken geen zoektocht naar overeenstemming, maar een gijzeling met een harde deadline. Hij reikt geen hand, maar presenteert eisenlijsten waar de inkt van het regeerakkoord nog op nat is. Niet aan de onderhandelingstafel, maar voor de came...

Geert Wilders brult, maar trekt zijn keutel weer in. John Tabé hakt door: De sfeer in Den Haag is verziekt en vijandig. Op momenten zelfs ronduit surrealistisch. Geert Wilders, de onverzettelijke leider van de PVV en architect van het rechts-radicale kabinet Wilders/Schoof, smijt de knuppel met kracht in het hoenderhok: “De handschoenen gaan nu uit.” Met die woorden zet hij zijn eigen minister, Marjolein Faber, verantwoordelijk voor het strengste en koudste asielbeleid in de Nederlandse geschiedenis, publiekelijk voor schut. Zijn dreigement is kraakhelder: “Binnen een paar weken resultaat. Nu leveren. Anders dondert het hele kabinet om.” Maar wie door dit spierballenvertoon heen prikt, ziet vooral de schrijnende ironie: Wilders’ grootheidsfantasie rust op een wankele toren van politieke amateurs, zijn eigen fractie. De 37 PVV-Kamerleden, gepresenteerd als het ‘leger van verandering’, blijken in werkelijkheid een dolende stoet van onervaren en stuurloze volksvertegenwoordigers. Hange...

Kabinet Schoof kwebbelt door.   John Tabé hakt door: Het kabinet-Schoof lijkt nauwelijks op een regering. Eerder doet het denken aan een wandelclubje van politici dat liever slenterend ruzie maakt dan daadkrachtig de route bepaalt. In plaats van richting te geven, dwalen ze in groepjes door de politieke wandelgangen, restaurants en bars, draaien in cirkels en slingeren verwijten naar elkaar. Zodra het een beetje lastig wordt, schuiven ze de verantwoordelijkheid door naar de Koninklijke Wandelbond Nederland. Die moet het dan maar onderzoeken en met oplossingen komen. Maar wel stap voor stap. Want, zo luidt hun filosofie: “Een olifant eet je in kleine stukjes.” De gewone Nederlander, toeschouwer van dit politieke toneel, voelt dagelijks de gevolgen van dit besluiteloze gekwebbel. Hij staat te wachten, met een duur entreekaartje in de hand, hopend op oplossingen: voor het stikstofprobleem, de woningnood, betaalbare zorg, het onderwijs en het strengste asielbeleid in de Nederlandse ge...

Geert Wilders: Hij stinkt uit zijn mond.   John Tabé hakt door: Geert Wilders stond voor de camera’s. Haar was strak, altijd in topvorm, alsof het wist dat er vandaag iets groots zou gebeuren. Of, nou ja, zou moeten gebeuren. “Zo kan het niet langer. We gaan alles openbreken!” riep hij, met de kracht van een man die net zijn rug heeft verrekt bij het dichtdoen van een keukenkastje. “De grenzen dicht, geen cent meer naar Brussel, lagere belastingen, huren verlagen, premies omlaag, strengere straffen, nu, allemaal nu. Nu!” De microfoons trilden, maar de reacties van zijn aanhang waren... mat. De coalitiepartners rolden met hun ogen: “Geert heeft weer aandacht nodig, laat hem maar even…” Weken gingen voorbij als een stroomstoring in een verzorgingshuis: traag, ongemakkelijk en met veel gemor. Journalisten bleven vragen: “En dat strenge asielbeleid?” “Luister,” zei Geert, terwijl hij zijn rug voorzichtig strekte op een orthopedisch stoeltje. “Ik wil het wel hoor, echt, echt waar. Ma...

De nieuwe beschaving: de tirannie van de angst. J ohn Tabé hakt door: Tussen 2023 en 2025 stonden we voor een scherpe keuze. Extinction Rebellion, een beweging van principiële burgers, bracht het klimaatprobleem met geweldloze vastberadenheid onverbiddelijk onder de aandacht. Duizenden accepteerden arrestatie, vernedering en maatschappelijke verguizing, omdat ze begrepen: de toekomst wordt niet veiliggesteld met loze woorden. XR vertegenwoordigt het laatste bastion van hoop, rechtvaardigheid en menselijkheid in een wereld die in rap tempo richting de afgrond beweegt. Maar er is ook een andere kant. Een donkere zijde, belichaamd door laffe burgers die zich verschuilen achter een handgranaat van ‘bezorgdheid’, maar in werkelijkheid haat en angst verspreiden. Hun verzet tegen asielzoekerscentra is geen normaal protest, geen legitieme politieke actie, maar een vorm van pure terreur. Stenen, vuurwerk als wapens, bedreigingen en intimidatie zijn de instrumenten van eencelligen die hun eigen...

VVD’er Dilan Yeşilgöz: Links heeft het gedaan! John Tabé hakt door: Heb je het SBS TV Nieuws van de dag gezien? Het is weer zover. VVD-fractievoorzitter Dilan Yeşilgöz noemt het “gek” dat linkse partijen verheugd zijn over het vertrek van bedrijven uit Nederland. Maar dat is precies wat je van de VVD mag verwachten: altijd de vinger wijzen naar links. Feit is dat links de afgelopen 45 jaar niet aan de macht is geweest. Sinds 1977 is de VVD de dominante kracht in de Nederlandse politiek. Ze roepen dat ze regels willen verminderen, maar in werkelijkheid hebben ze juist het bureaucratische monster gecreëerd dat Nederland nu verstikt. Minder regels beloven ze alleen tijdens verkiezingen; zodra die voorbij zijn, stapelen de regels zich op. Kijk bijvoorbeeld naar kabinet-Van Agt II (1981-1982), dat kort en chaotisch was. Daarna volgde Lubbers III (1989-1994), waarin de VVD vrijheid predikte, maar ondernemers verloren raakten in een wirwar van papierwerk. Balkenende IV (2007-2010) deed dez...

Dilan Yeşilgöz: een VVD’er die fatsoen predikt.  John Tabé hakt door. Tijdens een RTL-televisieoptreden gebruikte VVD-leider Dilan Yeşilgöz het woord 'fatsoen' als een wapen. Haar ogen waren fel, haar stem luid, haar vinger wees beschuldigend naar een denkbeeldige relschopper. 'Waar blijft het respect? 'Waar is het fatsoen?' riep ze, terwijl ze even op haar horloge keek, alsof ze wilde zien hoe lang het nog duurde tot de volgende bezuiniging op jeugdzorg, rechtspraak, gevangenissen en politie. Want als er iets is wat bij de VVD op tijd komt, zijn het wel de bezuinigingen. Deze plotselinge morele actie was geen toeval. Met een kabinetscrisis op de loer en de regeringspartijen VVD, PVV, NSC en BBB, koos Dilan Yeşilgöz voor een bekende VVD-truc: verontwaardiging als marketing. Respect en normen, mooie woorden in verkiezingstijd, maar hinderlijk in vergaderzalen waar besluiten worden genomen. Terwijl de camera's draaiden, begon het bekende VVD-vuurwerk. Met haar v...