Soms lees je voorstellen waarvan je je afvraagt: “Dit kan toch niet serieus zijn?” En dan besef je: het komt echt van de rechtse partijen. Hun 'oplossing' voor de wooncrisis. Starters moeten gewoon meer gaan lenen. Geen huis kunnen betalen… nog wat extra schuld tegenaan. En dat alles natuurlijk verpakt in de zoetgevooisde belofte van: “We helpen jonge mensen aan een koopwoning!” Wat ze echt zeggen is: “Laten we de schulden van starters nog verder ophogen, zodat ze eindelijk dat veel te dure hok kunnen kopen waar ze niet van kunnen eten, maar wel een fijn stukje steen bezitten.” Want deze crisis is geen ongeluk. Nee, dit is het natuurlijke gevolg van decennia lang rechts beleid waarbij de vastgoedmarkt vooral moet leveren, en de mensen daarna maar moeten zien hoe ze het volhouden. Je koopt geen huis, je koopt een schuld die je leven zal beheersen. En dan is er nog dat geniale idee om belastingvrij schenken en sparen voor een huis terug te brengen. Wat een cadeau! Behalve als je ...

Huiseigenaar zijn in Nederland klinkt als de kroon op je werk. Een eigen dak, een appeltje voor later, een bewijs dat je “het gemaakt hebt”. Maar wie onder dat glanzende laagje van baksteen en status kijkt, ziet al snel dat het sprookje vooral een rekensom is die je nooit wint. De overheid zwaait trots met de hypotheekrenteaftrek: een cadeautje, zo lijkt het. Honderden euro’s voordeel per maand. Alleen jammer dat het geld niet in jouw zak blijft, maar linea recta doorstroomt naar de bank. Jij voelt je gesteund, maar de echte winnaar zit achter een aandeelhoudersvergadering met champagne in de hand. Alsof dat nog niet genoeg is, volgt de belastingdruk. Huurwaardeforfait, onroerendgoedbelasting, verplichte verzekeringen, de lijst is eindeloos. Alles wat je zogenaamd wint aan aftrek, wordt elders weer afgepakt. Je “appeltje voor later”… Meer een uitgedroogde schil waar geen sap meer uitkomt. Daartegenover de huurtoeslag. Geen glamour, geen status. Gewoon steun die weer terugvloeit in de s...

John Tabé hakt door: De sleutel. De dozen.  Champagne op de kale vloer. “Dit is van ons,” zeg je. Onzin. Het is niet van jou. Het is van de bank. Jij bent huurder in je eigen huis. Alleen heet het “hypotheek”, zodat het fatsoenlijk klinkt. Elke maand ploeter jij. Elke maand schuif jij duizenden euro’s naar een bank die jou als melkkoe ziet. En de overheid… die staat erbij en kijkt toe. Die helpt ze. Met belastingtrucs. Met hypotheekrenteaftrek. Met een systeem dat huizen twintig procent te duur maakt. Jij denkt dat je investeert in je toekomst. Nee. Je investeert in de bonus van een bankdirecteur die jouw leven niet kent. En dan gaat het mis. Eén rentestijging. Eén ziekenhuisrekening. Eén ontslag. En je droomhuis verandert in een schuldenkerker. Het bed van je kinderen, de tafel waar je eet, de tuin waar je lacht, alles kan verdwijnen. Want de bank wacht niet. De bank onderhandelt niet. De bank neemt. De overheid… Medeplichtig. Zij creëren de regels die jou vastketenen. Zij pomp...

Femicide: het dodelijke gevolg van structurele ongelijkheid.  John Tabé hakt door: Soms vraag ik me af: hoeveel vrouwen moeten er nog sterven voordat we eindelijk de waarheid durven te zien... In Nederland gaan vrouwen dood omdat ze vrouw zijn. Niet door toeval, niet door noodlot. Maar omdat ze vastzitten in een systeem dat hen vanaf hun jeugd kleiner maakt, onderdrukt en wegduwt. Femicide het dodelijke geweld tegen vrouwen is geen losse tragedie. Het is geen incident dat we kunnen wegzetten als “pech” of “een gestoorde dader”. Het is het uiterste gevolg van ongelijkheid die diep in onze samenleving verankerd zit. En ja, dat negeren we liever. Want de waarheid is ongemakkelijk. Natuurlijk!: de verantwoordelijkheid voor een moord ligt bij de dader! Hij kiest voor geweld! Hij kiest voor controle! Hij kiest om te vernietigen! Maar laat ik eerlijk zijn: hij is niet het enige probleem. Hij is slechts de laatste schakel in een lange keten van falen. Neem het bedrijfsleven. Hoe va...

Abortus is voor Jack van Gelder een verdienmodel.   John Tabé hakt door: Thuis zet ik SBS aan. Daar is hij weer: Jack van Gelder. Ogen groter dan het scherm. Tanden bloot. Hij brult alsof hij zo mijn woonkamer binnenstormt. Eén vraag: abortus, vóór of tegen? Voor of tegen! Punt! Alsof een mensenleven in één secondelang headline past. Jack poseert als morele autoriteit. Maar eerlijk... Het draait om één ding: spektakel. Sensatie verkoopt beter dan nuance. Abortus, een persoonlijk en pijnlijk dilemma, wordt bij hem een primetime stunt: close-ups, dramatische gebaren, eindeloze herhalingen van “Voor of tegen!” Geen debat. Een liveshow. Emoties geperst tot een goedkope climax. Het echte gesprek over ethiek, verantwoordelijkheid, menselijk leed? Onzichtbaar. Weggevaagd tussen reclames voor auto’s en snacks. Emoties worden hapklare brokken consumptiegoed. Nuance... Een hinderlijke stopknop. Jack van Gelder: sensatie-industrieel, morele showrunner, levende kassa. Persoonlijk leed begrijpe...

Het verdienmodel van de haatzaaiers bij SBS.   John Tabé hakt door: De afgelopen jaren hebben we een nieuwe generatie zogenoemde ‘opiniemakers’ gezien die niet eens proberen te verbinden, maar vooral bezig zijn met het verdelen van de samenleving als verdienmodel. Ze zitten in programma’s als Oranjezomer , Vandaag Inside en Nieuws van de Dag , waar de toon steeds polariserender en harder wordt. Deze mensen hebben geen interesse in een constructieve discussie; ze willen alleen één ding: aandacht. En dat krijgen ze, door groepen tegen elkaar op te zetten. Eigen gewin. Geld. Het verdienmodel van deze commerciële opiniemakers is simpel: controverse verkoopt. Hoe heftiger de uitspraken, hoe meer ze in de schijnwerpers komen. Of het nu gaat over de ‘ondergang van Nederland’, de ‘woke cultuur’, of de zoveelste aanval op een minderheid, zolang het maar de emoties van het publiek prikkelt. Feiten en nuance zijn irrelevant. De werkelijke vraagstukken zoals bezuinigingen op de publieke sect...

Moslima’s mogen meedoen. SGP-vrouwen niet. John Tabé hakt door: Nederland noemt zichzelf het land van vrijheid, gelijkheid en democratie. We zeggen het vaak en trots, alsof het vanzelfsprekend is. De Bijbel in de ene hand, de Grondwet in de andere. Mooie symbolen. Maar als het spannend wordt, lijken die mooie woorden soms vooral voor de sier. Kijk naar de SGP. Die partij zegt op te komen voor “onze normen en waarden”. Maar wat ik zie, is een partij die vrouwen bewust buitensluit. Geen vrouwen op de kandidatenlijst. Geen vrouwen in de top van de partij. Geen vrouwen die meebeslissen. Niet per ongeluk, maar expres. Dit is beleid. Volgens de partij horen vrouwen andere taken te doen: “Bijbelse taken”. En dat is vreemd. Want als een moslima een hoofddoek draagt, is Nederland er als de kippen bij: "onderdrukking!" wordt er geroepen. Niet passend bij onze waarden! "Ze moet bevrijd worden!" Maar diezelfde vrouwen doen wel mee in de samenleving. Ze spreken in debatten, zit...

De autoverkopers van de VVD.   John Tabé hakt door: De VVD-kopstukken in het kabinet Schoof, Hermans als vicepremier, Heinen op Financiën, Karremans bij Economische Zaken en Brekelmans op Defensie, presenteren zich graag als kampioenen van innovatie. Je ziet ze paraderen langs start-ups en hightechlabs, poserend voor de camera met een glimlach die moet zeggen: kijk ons eens vooruitstrevend zijn . De autoverkopers van de VVD. Want dezelfde autoverkopers van de VVD zetten afgelopen jaar genadeloos het mes in wetenschap, innovatie en onderwijs. Een bezuiniging van 2,7 miljard euro, een klap in het gezicht van de kenniseconomie. Het Nationaal Groeifonds, dat ooit werd gepresenteerd als de trots van vooruitstrevend Nederland, werd bruut gehalveerd: van 20 naar 10 miljard euro. Terwijl de VVD het nog steeds schaamteloos “de motor van trots Nederland” noemt. De gevolgen waren rampzalig. Onderzoeksprojecten gingen op zwart, jonge talenten konden vertrekken, en topwetenschappers pakten hun ...

John Tabé vertelt: “Geen dame, geen drama” Elke ochtend, ergens tussen zeven en acht uur, begint mijn dag. Niet met een harde wekker die me ruw uit mijn slaap trekt, maar in alle stilte, als vanzelf. Ik strek me uit, draai mijn schouders los en doe trouw mijn twee minuutjes rek- en strekoefeningen. Het kraakt hier en daar, de drama’s van een lijf in senior modus, mompel ik. Nadat ik me heb opgefrist, maak ik mijn vertrouwde ontbijt klaar: havermout met een snufje kaneel en een stevige mok koffie. Zwart, zonder suiker. Alles op z’n tijd, zonder haast. Daarna maak ik mijn huis even aan kant. Een doekje over de tafel, een kussen rechtleggen. Mijn planten staan keurig op een rij, alsof ze op appèl staan. Mijn huis hoeft niet te glanzen, het moet ademen. Rond negen uur ga ik wandelen. Soms door de stad, soms gewoon een rondje om het blok. Ik groet mensen vriendelijk, knik naar honden en glimlach naar joggers. Uit solidariteit, zij doen hun best, ik hoef dat niet. Ik kijk altijd goed om me h...

  De zwijgende schaamte van Arnhem. John Tabé hakt door. Waar wás je, Vitesse-supporter, toen jouw club werd verkocht aan Russische oligarchen? Niet op de barricade. Niet in verzet. Je stond gewoon op de tribune, terwijl de club via postbusfirma’s en schimmige leningen werd overgeleverd aan buitenlandse geldwolven. Je wist het. Of had het kunnen weten. De verhalen waren er. De rook was dik. Maar jij zong, juichte, klapte. Je vierde doelpunten van spelers die werden betaald met geld waar zelfs Cyprus zijn handen niet aan wilde branden. En je hield je mond. Jij zweeg. Want laten we eerlijk zijn: Vitesse was geen club meer. Het was een etalage. Een lege winkel voor geld dat niets met Arnhem, de Rijn of het GelreDome te maken had. En toen de waarheid uitlekte  over witgewassen miljoenen, dubieus eigenaarschap, papieren constructies, toen bleef jij stil. Geen woede. Geen spandoeken. Alleen dat vermoeide gezucht: “De KNVB is weer tegen ons.” Wat een gemakzucht. Wat een zelfbedrog....