Femicide: het dodelijke gevolg van structurele ongelijkheid
Femicide: het dodelijke gevolg van structurele ongelijkheid. John Tabé hakt door:
Soms vraag ik me af: hoeveel vrouwen moeten er nog sterven voordat we eindelijk de waarheid durven te zien... In Nederland gaan vrouwen dood omdat ze vrouw zijn. Niet door toeval, niet door noodlot. Maar omdat ze vastzitten in een systeem dat hen vanaf hun jeugd kleiner maakt, onderdrukt en wegduwt.
Femicide het dodelijke geweld tegen vrouwen is geen losse tragedie. Het is geen incident dat we kunnen wegzetten als “pech” of “een gestoorde dader”. Het is het uiterste gevolg van ongelijkheid die diep in onze samenleving verankerd zit. En ja, dat negeren we liever. Want de waarheid is ongemakkelijk.
Natuurlijk!: de verantwoordelijkheid voor een moord ligt bij de dader! Hij kiest voor geweld! Hij kiest voor controle! Hij kiest om te vernietigen! Maar laat ik eerlijk zijn: hij is niet het enige probleem. Hij is slechts de laatste schakel in een lange keten van falen.
Neem het bedrijfsleven. Hoe vaak horen we niet mooie woorden over “diversiteit” en “gelijke kansen”? En hoe vaak blijken dat loze slogans, ingelijst in een glossy jaarverslag? Vrouwen worden nog steeds onderbetaald, stuiten op het glazen plafond en werken te vaak in onveilige omgevingen. Winst boven waardigheid, dat is de harde realiteit.
Of kijk naar de internationale druk. Onder president Trump zetten de VS economische macht in als chantagemiddel. Bedrijven die gendergelijkheid serieus namen, konden rekenen op dreigende exportbeperkingen en invoertarieven. Vrouwenrechten als speelbal van economische belangen. Het is bijna cynisch.
En dan onze overheid. Beleidsmakers die zeggen dat ze vrouwen willen beschermen, maar falen wanneer het er echt toe doet. Te weinig toezicht. Wegbezuinigd! Geen daadkracht. Politieke partijen die uitsluiten, wegkijken of eindeloze beloftes doen zonder ze waar te maken. Macht en stemmen lijken belangrijker dan levens. Het maakt me woedend.
Femicide is geen toevallige ramp. Het is een aanklacht. Tegen economische hebzucht. Tegen politieke lafheid. Tegen onze collectieve onverschilligheid.
En dus zeg ik het hardop, ook al schuurt het:
De dader is schuldig.
Het bedrijfsleven is schuldig.
De overheid is schuldig.
De politiek is schuldig.
En ja, ook buitenlandse machten dragen verantwoordelijkheid.
Ben ik ook schuldig?
Reacties
Een reactie posten