Dilan Yesilgöz, voormalig VVD-minister van Justitie, veranderde haar ministerie in een soort Kamer van Koophandel. In plaats van een beleidsdepartement werd het een loket met een open portemonnee. Ambtenaren die de rechtsstaat goed kenden, werden genegeerd, terwijl er massaal consultants in dure pakken werden ingehuurd. De rekening… die werd door de belastingbetaler betaald, met torenhoge facturen zonder enige controle. Dilan Yesilgöz was niet de enige. Andere VVD-ministers volgden hetzelfde voorbeeld. Ministeries werden meer marketingmachines dan beleidsafdelingen, waar lobbyfirma’s, pr-bureaus en consultancybedrijven de koers bepaalden. Het ambtelijk geheugen, de kennis die nodig is voor goed beleid, werd genegeerd en verdween. In plaats daarvan kregen we tijdelijke rapporten, gelikte presentaties en glossy magazines. Efficiëntie klinkt mooi, maar in de praktijk kost het enorm veel geld. Bij Justitie en Veiligheid ging bijna een half miljard euro in één jaar op aan externe inhuur....

Ach, Angela de Jong. De vrouw die met gemak BN’ers fileert, zit nu zelf in de knoop. Niet omdat haar columns floppen, maar omdat haar zorgvuldig opgebouwde status wankelt. Angela, altijd zo zelfverzekerd, zit rillend in haar iets te ruime villa in Rotterdam. HR+++ glas in de ramen, op afbetaling natuurlijk. En de reden… De heilige hypotheekrenteaftrek, haar belastingaalmoes, dreigt te verdwijnen. Oei: “VVD helpt me!” Angela heeft zich diep in de schulden gestoken. Niet omda t ze anders geen dak boven haar hoofd had, maar omdat ze mee wilde doen aan het toneelstuk van de middenklasse: laten zien dat je het gemaakt hebt. Een keuken waar een heel jaarsalaris in verdwijnt, een huis ver boven budget, perfect voor de schijn. En nu dreigt de overheid de aalmoes te schrappen. Zonder die aalmoes kraakt haar financiële plaatje. Wat als straks de bank meer eigenaar is van haar huis dan zijzelf… Wat als de fiscus droogjes zegt: “Jammer, maar vanaf nu red je het zonder aalmoes”… Angela is daarin ni...

We zijn er weer ingetrapt. Alweer! Tot over onze oren. Het zoveelste politieke vingerwijzerspel: rechts tegen links, wie heeft de langste vinger om de ander vol in de poep te laten trappen. “Nou, nou, meneer Tabé…” Aan de ene kant de VVD: die schreeuwt dat GroenLinks-PvdA een stel drammerige idealisten zijn die je portemonnee leegplunderen. Aan de andere kant GroenLinks-PvdA: die de VVD afschildert als een club harteloze graaiers die je oma haar pillen afpakken. Het is simpel. Het is makkelijk. En het is een leugen. Een leugen die ze alleen rond verkiezingen verkopen, om daarna weer gezellig elkaars vliegen af te vangen. Geldt niet voor het kabinet-Schoof, 2023-2025, van PVV, VVD, NSC en BBB. In het kabinet en in de Tweede Kamer hebben ze elkaar afgemat en afgebrand. En elkaars vliegen doodgeslagen. Neem het klimaat. Geloof je serieus dat de VVD wil dat onze kinderen stikken in de smog… Natuurlijk niet. Denk je dat GroenLinks-PvdA elke boer van z’n land wil jagen… Ook niet. Iedereen wi...

Soms lees je voorstellen waarvan je je afvraagt: “Dit kan toch niet serieus zijn?” En dan besef je: het komt echt van de rechtse partijen. Hun 'oplossing' voor de wooncrisis. Starters moeten gewoon meer gaan lenen. Geen huis kunnen betalen… nog wat extra schuld tegenaan. En dat alles natuurlijk verpakt in de zoetgevooisde belofte van: “We helpen jonge mensen aan een koopwoning!” Wat ze echt zeggen is: “Laten we de schulden van starters nog verder ophogen, zodat ze eindelijk dat veel te dure hok kunnen kopen waar ze niet van kunnen eten, maar wel een fijn stukje steen bezitten.” Want deze crisis is geen ongeluk. Nee, dit is het natuurlijke gevolg van decennia lang rechts beleid waarbij de vastgoedmarkt vooral moet leveren, en de mensen daarna maar moeten zien hoe ze het volhouden. Je koopt geen huis, je koopt een schuld die je leven zal beheersen. En dan is er nog dat geniale idee om belastingvrij schenken en sparen voor een huis terug te brengen. Wat een cadeau! Behalve als je ...

Huiseigenaar zijn in Nederland klinkt als de kroon op je werk. Een eigen dak, een appeltje voor later, een bewijs dat je “het gemaakt hebt”. Maar wie onder dat glanzende laagje van baksteen en status kijkt, ziet al snel dat het sprookje vooral een rekensom is die je nooit wint. De overheid zwaait trots met de hypotheekrenteaftrek: een cadeautje, zo lijkt het. Honderden euro’s voordeel per maand. Alleen jammer dat het geld niet in jouw zak blijft, maar linea recta doorstroomt naar de bank. Jij voelt je gesteund, maar de echte winnaar zit achter een aandeelhoudersvergadering met champagne in de hand. Alsof dat nog niet genoeg is, volgt de belastingdruk. Huurwaardeforfait, onroerendgoedbelasting, verplichte verzekeringen, de lijst is eindeloos. Alles wat je zogenaamd wint aan aftrek, wordt elders weer afgepakt. Je “appeltje voor later”… Meer een uitgedroogde schil waar geen sap meer uitkomt. Daartegenover de huurtoeslag. Geen glamour, geen status. Gewoon steun die weer terugvloeit in de s...

John Tabé hakt door: De sleutel. De dozen.  Champagne op de kale vloer. “Dit is van ons,” zeg je. Onzin. Het is niet van jou. Het is van de bank. Jij bent huurder in je eigen huis. Alleen heet het “hypotheek”, zodat het fatsoenlijk klinkt. Elke maand ploeter jij. Elke maand schuif jij duizenden euro’s naar een bank die jou als melkkoe ziet. En de overheid… die staat erbij en kijkt toe. Die helpt ze. Met belastingtrucs. Met hypotheekrenteaftrek. Met een systeem dat huizen twintig procent te duur maakt. Jij denkt dat je investeert in je toekomst. Nee. Je investeert in de bonus van een bankdirecteur die jouw leven niet kent. En dan gaat het mis. Eén rentestijging. Eén ziekenhuisrekening. Eén ontslag. En je droomhuis verandert in een schuldenkerker. Het bed van je kinderen, de tafel waar je eet, de tuin waar je lacht, alles kan verdwijnen. Want de bank wacht niet. De bank onderhandelt niet. De bank neemt. De overheid… Medeplichtig. Zij creëren de regels die jou vastketenen. Zij pomp...

Femicide: het dodelijke gevolg van structurele ongelijkheid.  John Tabé hakt door: Soms vraag ik me af: hoeveel vrouwen moeten er nog sterven voordat we eindelijk de waarheid durven te zien... In Nederland gaan vrouwen dood omdat ze vrouw zijn. Niet door toeval, niet door noodlot. Maar omdat ze vastzitten in een systeem dat hen vanaf hun jeugd kleiner maakt, onderdrukt en wegduwt. Femicide het dodelijke geweld tegen vrouwen is geen losse tragedie. Het is geen incident dat we kunnen wegzetten als “pech” of “een gestoorde dader”. Het is het uiterste gevolg van ongelijkheid die diep in onze samenleving verankerd zit. En ja, dat negeren we liever. Want de waarheid is ongemakkelijk. Natuurlijk!: de verantwoordelijkheid voor een moord ligt bij de dader! Hij kiest voor geweld! Hij kiest voor controle! Hij kiest om te vernietigen! Maar laat ik eerlijk zijn: hij is niet het enige probleem. Hij is slechts de laatste schakel in een lange keten van falen. Neem het bedrijfsleven. Hoe va...