De witte Nederlander verdwijnt niet, hij haakt af
Geen vijand, geen complot, alleen luiheid in een luxe jasje.
Hij wil alles, behalve moeite doen. Vrijheid zonder verantwoordelijkheid. Seks zonder kinderen. Reizen zonder doel. Leven zonder nalatenschap.
Kinderen… Te duur. Te lastig. Te beperkend. Dus kiest hij voor comfort. Een leven vol keuze, maar leeg van betekenis.
En terwijl hij zich koestert in rust en vrijheid, groeit elders nieuw leven. Vluchtelingen, migranten, nieuwkomers, mensen die wel durven, wel bouwen, wel geloven in morgen.
Zij krijgen kinderen, vormen gezinnen, dragen hoop, terwijl hij selfies maakt en zijn toekomst laat verdampen in festivals en verre vluchten.
Dan komt het gemopper. De witte Nederlander wijst: “De buitenlander neemt over.” “De asielzoeker krijgt te veel.” “Ze krijgen allemaal kinderen.”
Maar de waarheid is simpel: jij deed het niet. Jij koos eruit. Jij liet los.
De witte Nederlander is geen slachtoffer. Hij is de saboteur van zijn eigen voortbestaan.
Hij preekt over identiteit, “wij zijn Nederland” maar leeft als toerist in zijn eigen land.
Hij schreeuwt over cultuur, maar weigert de prijs te betalen die cultuur laat voortleven: opvoeden, investeren, doorgeven.
Dit is geen ondergang van buitenaf. Dit is zelfmoord met uitzicht. Stil, comfortabel en zelfgekozen.
In stille huizen, kindvrije resorts en eindeloze meningen over wie “ons land” verpest.
Wie echt om Nederland geeft, krijgt kinderen. Wie dat niet doet, moet zwijgen over “ons volk, ons Nederland”.
Want cultuur leeft niet in klompen of vlaggen, maar in mensen die het lef hebben om door te gaan.
En wijst daarna naar iedereen die nog wel meedoet.
Reacties
Een reactie posten