Volgens de rechtse partijen PVV, BBB, FvD, VVD, JA21 en ‘Nederland voor de Nederlanders’ zullen Amerikanen binnenkort massaal naar Nederland komen. Ze vluchten voor fascisme, vervolging om hun geloof of geaardheid. De Verenigde Staten glijden af naar autocratie, de democratie kraakt en de dictatuur dreigt. Politieke chaos zal onvermijdelijk een vluchtelingenstroom op gang brengen die ook Nederland zal bereiken. En wij, als land van “orde, regels en menselijkheid”, zouden deze mensen met open armen moeten ontvangen. Het recht op bescherming is vanzelfsprekend. Barmhartigheid. Maar hier begint het verschil: de Amerikaanse vluchteling wordt gezien als een slachtoffer. Een slachtoffer van een ontspoorde politiek. Iemand die "bij ons hoort". Omdat hij geen ongewenste invloeden met zich meebrengt, een vreemde taal spreekt en geen gewoonten heeft die onze ‘beschaving’ zouden kunnen ondermijnen. De Amerikaanse vluchteling is vertrouwd, veilig, herkenbaar. De rest. De vluchteling u...

De publieke omroep wordt genadeloos kaalgeplukt door de politiek. Belangrijke programma’s verdwijnen: drama, documentaires, kunst en sport moeten het veld ruimen. De PVV en FvD willen de omroep zelfs helemaal afschaffen, terwijl VVD, JA21 en BBB zich tevreden stellen met één slap aftreksel van een zender, zonder sport, zonder diepgang. Het doel is glashelder: minder kwaliteit, meer ruimte voor de commerciële zenders die alleen maar draaien om cijfers en winst. Wie profiteert… Commerciële zenders . Hun enige doel: winst, niet maatschappelijke verantwoordelijkheid. Alles wat geen cent oplevert, verdwijnt: cultuur, diepgravende journalistiek. Betalingsmuren komen eraan. Wat ooit gratis was, sport, cultuur, documentaires, staat straks achter een decoder. Wie nog iets van waarde wil zien, betaalt tussen de 50 en 150 euro per maand, of meer. Sport abonnement. Serie of film… abonnement. Documentaire of drama... Weer een abonnement. Wéér... Commerciële zenders drukken de publieke omroep...

  Zwarte Vrijdag. Met kerstboom en kerstverlichting. Officieel pas na de laatste donderdag van november, maar in Nederland doen we alsof het al eeuwen onze cultuur is. Net zo vanzelfsprekend als pepernoten strooien en warme chocolademelk drinken. Maar nee. Winkels beginnen al in de tweede week van november. Met een stortvloed aan “kortingen”. Zeventig procent korting! Vaak niets meer dan misleiding. XXL-bedrog. En wij, wij rennen. Hijgend. Kwijlend. Massaal achter deze illusies aan. Ondertussen is Sinterklaas weer in het land. Zijn staf, zijn paard, eeuwenoude tradities… maar je zou het bijna niet merken. Overal worden we overspoeld door “MEGA DEALS”, “SUPER SALE” en “ALLEEN VANDAAG (de hele maand)”, tot de portemonnee leeg is. Zijn aanwezigheid op straat wordt gereduceerd tot een klein beeldje, wanhopig, vergeefs, zoekend naar aandacht. Opvallend is het gedrag van de zelfverklaarde hoeders van onze tradities. PVV’ers. “Nederland voor de Nederlanders” en andere rechts dragend...

Liberalisme draait om vrijheid: zeggen wat je wilt, ondernemen, je eigen leven bepalen. Klinkt mooi, maar in de praktijk is vrijheid vaak eenrichtingsverkeer. Vrijheid neem je, je deelt hem niet. De liberaal wil nemen, niet geven. Privébelang staat voorop. Collectieve verplichtingen stuiten op weerstand. Voor hem is vrijheid een bezit, geen gemeenschappelijk goed. Tot iemand iets terugvraagt: een bijdrage, een offer, een beetje solidariteit. Dan slaat de toon om. Elk beroep op rechtvaardigheid wordt verdacht. Grondwet en grondrechten veranderen in een schild voor eigenbelang. De VVD, de trotse voorvechter van vrije markt en persoonlijk ondernemerschap, zit zelf in financiële problemen. Politici moeten 3,5% van hun salaris afdragen aan de pa rtijkas. Wat ooit vanzelfsprekend was voor de linkerzijde, wordt nu realiteit voor de VVD. “Dit past niet binnen liberale uitgangspunten,” erkent de partij. “Socialistische praktijken!” roept een verontwaardigde VVD’er. VVD-politici en hun meelop...

De VVD-minister heeft het goedgekeurde wetsvoorstel tegengehouden en ingetrokken dat werkgevers zou verbieden loon in te houden voor huisvesting. Dit is geen vergissing, maar een bewuste keuze. Een keuze die de uitbuiting van kwetsbare werkenden in stand houdt. Tienduizenden arbeidsmigranten en laagbetaalde werknemers wonen in slechte, veel te dure kamers. Deze woningen worden vaak aangeboden door hun werkgevers, die vervolgens een deel van het loon inhouden om de huur te verrekenen. De VVD heeft geen enkel bezwaar tegen deze situatie. Het resultaat is afhankelijkheid, armoede en geen enkele kans om uit deze vicieuze cirkel te ontsnappen. In sectoren zoals de bouw, landbouw, logistiek, slachthuizen, fabrieken en zelfs de zorg komt dit dagelijks voor. Werkgevers vragen woekerprijzen voor overvolle kamers, waar vier of meer mensen samenleven, en trekken die kosten rechtstreeks van het salaris af. Zo blijven de werknemers gevangen in een systeem dat misbruik in stand houdt, terwijl d...

Dilan Yeşilgöz slaat met de vuist op tafel. Geen kabinet met Geert Wilders „onbetrouwbaar.” Geen kabinet met GroenLinks-PvdA „dan storten we in een ravijn.” En aan de hypotheekrenteaftrek mag niemand komen. Met deze partijen wordt niet samengewerkt. „Handen af!” roept ze. Alsof één zin Nederland kan redden van Haagse belastingwoede. Volgens John Tabé klinkt het krachtig. Vastberaden. Maar het is een oud toneelstuk. Veertien jaar dezelfde voorstelling. Voor de verkiezingen heilig, na de verkiezingen het mes erin. Kabinet na kabinet Rutte: minder aftrek, meer belasting. Excuses… „We moesten wel.” De VVD beschermt de huiseigenaar niet. Ze verkoopt schijnzekerheid. Stemmen in ruil voor illusies. De partij die zegt de middenklasse te verdedigen, heeft die juist uitgekleed. Dilan Yeşilgöz probeert dat verleden recht te praten. Rode lijnen in het zand. Geen PVV, geen links, geen hypotheekrenteaftrek-hervorming. Niets dat haar kiezers pijn doet. Maar Den Haag is geen zandbak. Rode lijne...

Geertje Wilders van groep 6 te Venlo. Stoelendans. Tikkertje. Kwartet. Voor Geertje was verliezen nooit gewoon een spel. Het voelde altijd als een ramp. “Valsspelen!” riep hij zodra iets niet in zijn voordeel verliep. Zelfs de tafel, iedereen was tegen hem, vond hij. Op een dag bedacht de juf een verkiezing voor het mooiste kleurplaatje. De kinderen fluisterden strategieën. Niemand werkte zo fanatiek als Geertje. Met rood-wit-blauwe potloden en een brede grijns zei hij: “Ik win sowieso. Mijn kleuren zijn de beste. Ik teken de mooiste Nederlandse vlag.” Toen de stemmen geteld werden, volgde de ramp. “ Oeps, Geertje,” zei de juf. “Je hebt 25 stemmen, en Robje heeft er 26.” Geertjes gezicht kleurde vuurrood. “Mijn stemmen zijn gestolen! De juf! De stoelen! De stemdoos!” Hij stampte door het lokaal, eiste een hertelling, één, twee, drie keer. De juf bleef kalm. “De uitslag klopt.” Geertje smakte zijn potlood op de grond. “Ze hebben de stoelen verplaatst!” Een meisje fluisterde: ...

Rechtse partijen beloven bij elke verkiezing hetzelfde: orde, kracht, controle. Ze profileren zich als de verdedigers tegen links, tegen vluchtelingen, tegen ‘woke’ en tegen het vermeende verval van Nederland. Hun tactiek… Steeds dezelfde: harde taal en angst zaaien. Maar zodra de stemmen binnenkomen, laten ze hun ware gezicht zien. Dan barst de strijd los. Wat leek op een eensgezinde alliantie, verandert snel in een strijd van ego’s. Niet het land telt, maar het eigen politieke profiel. Rug recht houden. Compromis is zwakte. Ze besturen het land niet. Ze bedienen hun rechtse achterban. John Tabé waarschuwt: dit patroon herhaalt zich weer. In 2025 leveren de Tweede Kamerverkiezingen, vóór én na 29 oktober, opnieuw een rechtse meerderheid op. De PVV wordt weer de grootste rechtse partij. Ze beloven opnieuw daadkracht, stabiliteit en een nieuwe koers. Rechts Nederland. Maar ook nu eindigen ze in conflicten, blokkades en stilstand. Volgens Tabé kunnen rechtse partijen simpelweg niet...

De witte Nederlander verdwijnt niet door oorlog, pandemie of migratie. Hij verdwijnt door gemakzucht. Door zichzelf. Geen vijand, geen complot, alleen luiheid in een luxe jasje. Hij wil alles, behalve moeite doen. Vrijheid zonder verantwoordelijkheid. Seks zonder kinderen. Reizen zonder doel. Leven zonder nalatenschap. Kinderen… Te duur. Te lastig. Te beperkend. Dus kiest hij voor comfort. Een leven vol keuze, maar leeg van betekenis. En terwijl hij zich koestert in rust en vrijheid, groeit elders nieuw leven. Vluchtelingen, migranten, nieuwkomers, mensen die wel durven, wel bouwen, wel geloven in morgen. Zij krijgen kinderen, vormen gezinnen, dragen hoop, terwijl hij selfies maakt en zijn toekomst laat verdampen in festivals en verre vluchten. Dan komt het gemopper. De witte Nederlander wijst: “De buitenlander neemt over.” “De asielzoeker krijgt te veel.” “Ze krijgen allemaal kinderen.” Maar de waarheid is simpel: jij deed het niet. Jij koos eruit. Jij liet los. De witte Nederland...

Het Nederlandse zorgstelsel is gebaseerd op solidariteit: iedereen betaalt mee, zodat iedereen toegang heeft tot noodzakelijke zorg. Maar dat fundament staat onder druk. Door de steeds hogere zorgkosten klinkt steeds vaker de oproep om het basispakket te bevriezen. “We kunnen niet meer alles vergoeden”, wordt gezegd, alsof zorg een luxeproduct is geworden. Nieuwe, vaak levensreddende medicijnen verdwijnen daardoor uit het collectieve pakket. Wie geld heeft, kan zich redden. Wie dat niet heeft, tja… Volgens het RIVM, 2023, stegen de uitgaven aan dure medicijnen tussen 2018 en 2022 met maar liefst 45 procent, terwijl de toegankelijkheid van behandelingen juist afneemt. Toch blijft de rol van de farmaceutische industrie grotendeels buiten beeld. Dat is wat John Tabé het meest zorgelijk vindt: de hardlopende, fietsende en inzamelende samenleving is zelf onderdeel geworden van deze scheefgroei. Met goedbedoelde acties als Steun Casper , Loop voor KWF en Ren voor ALS haalt het publiek mi...

In de directiekamers klinken tegenwoordig niet meer uitspraken als: “We gaan innoveren, investeren en risico nemen.” In plaats daarvan horen we: “Wij willen lagere loonkosten, subsidies voor verduurzaming, verlaging van de winstbelasting, compensatie voor CO₂-heffingen en staatssteun bij hoge energieprijzen.” Een verlanglijst die menig Sinterklaas jaloers zou maken. Maar zodra de winst weer binnenstroomt, verandert de toon ineens: “De markt moet haar werk doen.” Ondertussen blijft de belastingdruk op arbeid en middeninkomens gestaag stijgen. De burger betaalt, want het bedrijfsleven “creëert banen”, reden genoeg om niet te moeilijk te doen. Het beeld is helder: ondernemen mag, zolang de overheid garant staat voor alle risico. Enkele voorbeelden spreken boekdelen: Tijdens corona: de NOW-regeling. Bij hoge energieprijzen: compensatie. Rond stikstofbeleid: uitstel, uitzonderingen, opkoopregelingen. Bij de klimaattransitie: subsidies, vrijstellingen en investeringsaftrekken. He...

Welkom in het Nederland van de VVD , het land waar armoede een keuze heet, solidariteit een ouderwets begrip is en winst de nieuwe heilige graal vormt. In dit Nederland telt alleen wie werkt, het liefst bij een multinational, en wie pech heeft, die moet vooral zijn mond houden. Want onderaan de ladder hoor je niet bij “ons soort mensen”. Daar ben je geen burger, maar ballast. Een kostenpost in de begroting. De VVD heeft het opnieuw voor elkaar gekregen. In het partijprogramma voor 2025 staat doodleuk dat de bijstand verder omlaag mag: een maand uitkering minder per jaar. Alsof dat niets uitmaakt voor mensen die nu al nauwelijks rondkomen. Het wordt verkocht als “goed voor het bedrijfsleven”. De redenering is eenvoudig, zegt John Tabé: mensen arm maken is de goedkoopste manier om rijke bedrijven rijker te maken. De VVD noemt dit “activerend beleid”. John Tabé noemt het gewoon wat het is: uitpersen . Druk zetten tot er niets meer overblijft, en dan hopen dat mensen uit pure wanhoop ee...

Na de Tweede Wereldoorlog stond Nederland in het teken van wederopbouw. Onder leiding van de PvdA werd wonen een publieke taak. Door het hele land verrezen honderdduizenden sociale huurwoningen, niet als luxe, maar als een recht. Volkshuisvesting was een belofte: niemand mocht zonder een fatsoenlijk dak boven het hoofd blijven. In de jaren zestig en zeventig zette de overheid die lijn krachtig voort. Er werd geïnvesteerd in leefbare wijken, in betaalbare huren en in sociale samenha ng. De overheid bepaalde de koers, woningcorporaties voerden het beleid uit. Het doel was helder en breed gedragen: goed en betaalbaar wonen voor iedereen. Volgens John Tabé ging het vanaf de jaren tachtig grondig mis. De markt kreeg de ruimte, de overheid trok zich terug. Onder invloed van de VVD en het CDA werden woningcorporaties verzelfstandigd. Gemeenten kregen wel de verantwoordelijkheid voor volkshuisvesting, maar niet de middelen om die waar te maken. Projectontwikkelaars, commerciële partijen en bel...

Het mkb werkt zich kapot. Vroeg op. Lange dagen. Je houdt je buurt draaiende. Je creëert banen. Alles netjes volgens de regels. Belastingen betaald. Formulieren ingevuld. En waarvoor… Voor het sprookje dat de VVD “de partij van het mkb” zou zijn. Een sprookje dat jou duur komt te staan. De bakker draagt af. Booking com lift gratis mee op onze infrastructuur. De fietsenmaker verzuipt in regels. Shell eist belastingvoordeel en krijgt het. De mkb’er ploetert voort. ASML onderhandelt over hoeveel belasting ze niet hoeven te betalen. Shell kreeg jarenlang cadeaus en CO-2 subsidies. Daarna: exit naar Londen. KLM ving miljarden aan steun. En keerde daarna bonussen uit. Unilever: kreeg bijna een wet op maat. Tata Steel vervuilt en ontvangt subsidie. En jij, mkb’er… Geen uitzondering. Geen gunst. Geen respijt. Jij krijgt regels. Boetes. Aanslagen. Je mag figureren op de VVD-campagnefoto, maar zodra Shell belt, verdwijn jij uit beeld. En toch blijf je VVD stemmen. En dan k...

Caroline van der Plas komt de Kamer nooit binnen zonder versiering. Altijd hangt er een nieuw speldje, badge, lintje of sjaal. Niet zomaar, maar zorgvuldig gekozen. Ze is een wandelend prikbord. Eerst de boerenspeldjes. Trekker, mest, erf. Het heilige symbool van de “hardwerkende boer die ons eten maakt”, maar door de rest van Nederland wordt het miskend. Haar thuisbasis, dus dat speldje zit prominent op haar jas. Alsof het nodig is om te herinneren: ik ben boer, ik ben belangrijk. Mijn speldje is mijn beleid! Dan de stad: een Amsterdams driekruisenspeldje bungelt op haar jurk. Claim gelegd. Gezond verstand, niet links, niet rechts, gewoon nuchter. Speldje is beleid. Daarna het Joodse lintje. “Wij beschermen onze Joodse mensen,” zegt ze ernstig. Wie durft daartegen te zijn… Het lintje bungelt boven de boerenspeldjes. Gewoon te weinig plek. En natuurlijk: de Nederlandse vlag. Symbool van vaderland, eigen volk en identiteit. Het ultieme speldje voor wie bij Nederland wil horen. Mijn ...

De partij van het grote geld en de bonussen is op jacht. Niet naar nieuwe ideeën, maar naar de stem van de PVV-achterban. Volgens John Tabé is Geert Wilders al meer dan twintig jaar een sterke en onaantastbare politicus. Maar zelfs sterke figuren verdwijnen ooit. En wie neemt dan zijn plaats in… Twee miljoen stemmen komen dan vrij. Onder leiding van Yeşilgöz schuift de VVD steeds verder op richting de PVV-kiezer. De liberale toon maakt plaats voor harde, boze en soms vijandige woorden. Problemen in de samenleving worden vaak toegeschreven aan ‘de ander’: vluchtelingen, migranten, mensen van buiten. Yeşilgöz stelt het scherp: “Als links aan de macht komt, stort Nederland in de afgrond.” De koers verandert duidelijk. Niet langer “meer markt”, maar “minder asiel” en “grenzen dicht”. De partij beweegt van redelijkheid naar verharding, van nuance naar strijd. Toch haalt de VVD nog steeds arbeidsmigranten naar Nederland. Ze werken voor lage lonen, hebben geen stem en blijven grotendeels onz...

Extreemrechts en extreemlinks. Op het eerste gezicht lijken ze sprekend op elkaar. Ze zwaaien met vlaggen, schreeuwen hun kelen schor en zien zichzelf als de laatste muur van de beschaving. Maar daar, zegt John Tabé, houdt de vergelijking op. Extreemrechts is een storm in een bierglas. Eerst een krat om moed te verzamelen, dan maskers op, vlaggen van halfvergeten dictaturen onder de arm, tassen vol vuurwerk erbij en hup, de straat op. Zonder plan, zonder kennis van de wet. Maar met een kristalhelder vijandbeeld: links, buitenlanders, asielzoekers. Punt. Extreemlinks daarentegen speelt schaak. Zij vergaderen, notuleren, citeren en plannen. Machtsstructuren worden ontleed tot achter de komma, en pas na het achtste gebruik van onderdrukking denkt iemand aan koffie. Ze kennen hun rechten, ontwijken valkuilen en hebben persberichten klaar voordat de eerste leus klinkt. Tabé: “Of je hun idealen nu bewondert of verafschuwt, ze weten verdomd goed wat ze doen.” Het pijnlijke verschil is gla...

John Tabé is kritisch op ChatGPT. Voor hem is het niet slechts een toegangspoort tot grenzeloze kennis; het is een symbool van ongelijkheid en machtsconcentratie. “Onmiskenbaar een revolutie,” erkent hij, “maar het is ook een instrument waarmee rijkdom en controle geconcentreerd worden.” Waar velen ChatGPT zien als een toegangspoort tot kennis, ziet Tabé een gesloten deur met een prijskaartje. “Kennis is geen recht meer, maar een luxeproduct. Gratis gebruikers krijgen kruimels. Betaal een beetje, dan krijg je een korst. Maar het brood… Dat ligt achter slot en grendel, en alleen de bakker heeft de sleutel.” En de prijs die je betaalt gaat verder dan geld. Je betaalt met iets veel waardevollers: je data. “Elke vraag, elke zin, elk gesprek, elk beeld, elke zucht, elke emoties wordt opgeslagen. Jij levert de input, zij cashen de opbrengst. Jij raakt je privacy kwijt, zij bouwen imperiums.” Maar volgens Tabé zit de echte dreiging dieper. Het gaat niet alleen om wat je deelt, maar ook om...

Waar wij woede en verdriet voelen, ruiken zij geld. Ze grijpen onze zorgen, kneden ze tot campagnes en persen er winst uit. En wij… Wij geloven dat we de wereld helpen. Maar niets is minder waar. Het draait niet om oplossingen, het draait om verkoop. Terwijl wij petities tekenen en doneren, tellen zij hun winst achter de schermen, met hun handen diep in onze portemonnee. De samenleving is verworden tot verdienmodel. Marketingbureaus vissen in onze angsten, onzekerheden en idealen. Ze maken van onze pijn een product en verkopen het terug aan ons, verpakt als ‘betrokkenheid’. “Steun dit goede doel! Wij eisen de nacht op!” roepen ze, of het nu gaat om een opgeruimde wereld “World Cleanup Day Nederland” of zogenaamd meer verdraagzaamheid “Voor Ons Nederland!” van Klaas Dijkhoff. Maar vergis je niet: het gaat hen niet om verandering. Het gaat om zichtbaarheid. Om clicks. Om geld. “Doe iets goeds, steun dit project!”, klinkt het zoet, terwijl de marketeer achter de schermen slechts een Excel...

Dilan Yeşilgöz presenteerde zichzelf tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen als de ultieme "heldin van de vrijheid": een meisje dat uit Turkije vluchtte, via Nederland naar de top klom, van raadslid, Kamerlid, minister van Justitie, fractievoorzitter en lijsttrekker voor de VVD. Ze noemt zichzelf de “pitbull op naaldhakken” en heeft de ambitie om minister-president te worden. Maar haar verhaal is minder heroïsch dan ze doet voorkomen. In plaats van een gevaarlijke reis over de Middellandse Zee, kwam Dilan, na-reisregeling, netjes met een Louis Vuitton handtasje en een regulier KLM-vliegticket naar Nederland, betaald door de staat. Haar vader was al hier en de kerk zorgde voor onderdak. Een warm welkom. Een comfortabele start in een nieuw land: Nederland. In een interview met The Times noemde Dilan zichzelf ooit de “tweede Anne Frank”. Ja, echt. Anne Frank, het meisje dat door de NS-goederentrein naar Auschwitz werd gedeporteerd en gedood, wordt door Dilan in één adem ge...