Hakken

Extreemrechts en extreemlinks. Op het eerste gezicht lijken ze sprekend op elkaar. Ze zwaaien met vlaggen, schreeuwen hun kelen schor en zien zichzelf als de laatste muur van de beschaving. Maar daar, zegt John Tabé, houdt de vergelijking op. Extreemrechts is een storm in een bierglas. Eerst een krat om moed te verzamelen, dan maskers op, vlaggen van halfvergeten dictaturen onder de arm, tassen vol vuurwerk erbij en hup, de straat op. Zonder plan, zonder kennis van de wet. Maar met een kristalhelder vijandbeeld: links, buitenlanders, asielzoekers. Punt. Extreemlinks daarentegen speelt schaak. Zij vergaderen, notuleren, citeren en plannen. Machtsstructuren worden ontleed tot achter de komma, en pas na het achtste gebruik van onderdrukking denkt iemand aan koffie. Ze kennen hun rechten, ontwijken valkuilen en hebben persberichten klaar voordat de eerste leus klinkt. Tabé: “Of je hun idealen nu bewondert of verafschuwt, ze weten verdomd goed wat ze doen.” Het pijnlijke verschil is gla...

John Tabé is kritisch op ChatGPT. Voor hem is het niet slechts een toegangspoort tot grenzeloze kennis; het is een symbool van ongelijkheid en machtsconcentratie. “Onmiskenbaar een revolutie,” erkent hij, “maar het is ook een instrument waarmee rijkdom en controle geconcentreerd worden.” Waar velen ChatGPT zien als een toegangspoort tot kennis, ziet Tabé een gesloten deur met een prijskaartje. “Kennis is geen recht meer, maar een luxeproduct. Gratis gebruikers krijgen kruimels. Betaal een beetje, dan krijg je een korst. Maar het brood… Dat ligt achter slot en grendel, en alleen de bakker heeft de sleutel.” En de prijs die je betaalt gaat verder dan geld. Je betaalt met iets veel waardevollers: je data. “Elke vraag, elke zin, elk gesprek, elk beeld, elke zucht, elke emoties wordt opgeslagen. Jij levert de input, zij cashen de opbrengst. Jij raakt je privacy kwijt, zij bouwen imperiums.” Maar volgens Tabé zit de echte dreiging dieper. Het gaat niet alleen om wat je deelt, maar ook om...

Waar wij woede en verdriet voelen, ruiken zij geld. Ze grijpen onze zorgen, kneden ze tot campagnes en persen er winst uit. En wij… Wij geloven dat we de wereld helpen. Maar niets is minder waar. Het draait niet om oplossingen, het draait om verkoop. Terwijl wij petities tekenen en doneren, tellen zij hun winst achter de schermen, met hun handen diep in onze portemonnee. De samenleving is verworden tot verdienmodel. Marketingbureaus vissen in onze angsten, onzekerheden en idealen. Ze maken van onze pijn een product en verkopen het terug aan ons, verpakt als ‘betrokkenheid’. “Steun dit goede doel! Wij eisen de nacht op!” roepen ze, of het nu gaat om een opgeruimde wereld “World Cleanup Day Nederland” of zogenaamd meer verdraagzaamheid “Voor Ons Nederland!” van Klaas Dijkhoff. Maar vergis je niet: het gaat hen niet om verandering. Het gaat om zichtbaarheid. Om clicks. Om geld. “Doe iets goeds, steun dit project!”, klinkt het zoet, terwijl de marketeer achter de schermen slechts een Excel...

Dilan Yeşilgöz presenteerde zichzelf tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen als de ultieme "heldin van de vrijheid": een meisje dat uit Turkije vluchtte, via Nederland naar de top klom, van raadslid, Kamerlid, minister van Justitie, fractievoorzitter en lijsttrekker voor de VVD. Ze noemt zichzelf de “pitbull op naaldhakken” en heeft de ambitie om minister-president te worden. Maar haar verhaal is minder heroïsch dan ze doet voorkomen. In plaats van een gevaarlijke reis over de Middellandse Zee, kwam Dilan, na-reisregeling, netjes met een Louis Vuitton handtasje en een regulier KLM-vliegticket naar Nederland, betaald door de staat. Haar vader was al hier en de kerk zorgde voor onderdak. Een warm welkom. Een comfortabele start in een nieuw land: Nederland. In een interview met The Times noemde Dilan zichzelf ooit de “tweede Anne Frank”. Ja, echt. Anne Frank, het meisje dat door de NS-goederentrein naar Auschwitz werd gedeporteerd en gedood, wordt door Dilan in één adem ge...

Dilan Yesilgöz, voormalig VVD-minister van Justitie, veranderde haar ministerie in een soort Kamer van Koophandel. In plaats van een beleidsdepartement werd het een loket met een open portemonnee. Ambtenaren die de rechtsstaat goed kenden, werden genegeerd, terwijl er massaal consultants in dure pakken werden ingehuurd. De rekening… die werd door de belastingbetaler betaald, met torenhoge facturen zonder enige controle. Dilan Yesilgöz was niet de enige. Andere VVD-ministers volgden hetzelfde voorbeeld. Ministeries werden meer marketingmachines dan beleidsafdelingen, waar lobbyfirma’s, pr-bureaus en consultancybedrijven de koers bepaalden. Het ambtelijk geheugen, de kennis die nodig is voor goed beleid, werd genegeerd en verdween. In plaats daarvan kregen we tijdelijke rapporten, gelikte presentaties en glossy magazines. Efficiëntie klinkt mooi, maar in de praktijk kost het enorm veel geld. Bij Justitie en Veiligheid ging bijna een half miljard euro in één jaar op aan externe inhuur....

Ach, Angela de Jong. De vrouw die met gemak BN’ers fileert, zit nu zelf in de knoop. Niet omdat haar columns floppen, maar omdat haar zorgvuldig opgebouwde status wankelt. Angela, altijd zo zelfverzekerd, zit rillend in haar iets te ruime villa in Rotterdam. HR+++ glas in de ramen, op afbetaling natuurlijk. En de reden… De heilige hypotheekrenteaftrek, haar belastingaalmoes, dreigt te verdwijnen. Oei: “VVD helpt me!” Angela heeft zich diep in de schulden gestoken. Niet omda t ze anders geen dak boven haar hoofd had, maar omdat ze mee wilde doen aan het toneelstuk van de middenklasse: laten zien dat je het gemaakt hebt. Een keuken waar een heel jaarsalaris in verdwijnt, een huis ver boven budget, perfect voor de schijn. En nu dreigt de overheid de aalmoes te schrappen. Zonder die aalmoes kraakt haar financiële plaatje. Wat als straks de bank meer eigenaar is van haar huis dan zijzelf… Wat als de fiscus droogjes zegt: “Jammer, maar vanaf nu red je het zonder aalmoes”… Angela is daarin ni...

We zijn er weer ingetrapt. Alweer! Tot over onze oren. Het zoveelste politieke vingerwijzerspel: rechts tegen links, wie heeft de langste vinger om de ander vol in de poep te laten trappen. “Nou, nou, meneer Tabé…” Aan de ene kant de VVD: die schreeuwt dat GroenLinks-PvdA een stel drammerige idealisten zijn die je portemonnee leegplunderen. Aan de andere kant GroenLinks-PvdA: die de VVD afschildert als een club harteloze graaiers die je oma haar pillen afpakken. Het is simpel. Het is makkelijk. En het is een leugen. Een leugen die ze alleen rond verkiezingen verkopen, om daarna weer gezellig elkaars vliegen af te vangen. Geldt niet voor het kabinet-Schoof, 2023-2025, van PVV, VVD, NSC en BBB. In het kabinet en in de Tweede Kamer hebben ze elkaar afgemat en afgebrand. En elkaars vliegen doodgeslagen. Neem het klimaat. Geloof je serieus dat de VVD wil dat onze kinderen stikken in de smog… Natuurlijk niet. Denk je dat GroenLinks-PvdA elke boer van z’n land wil jagen… Ook niet. Iedereen wi...

Soms lees je voorstellen waarvan je je afvraagt: “Dit kan toch niet serieus zijn?” En dan besef je: het komt echt van de rechtse partijen. Hun 'oplossing' voor de wooncrisis. Starters moeten gewoon meer gaan lenen. Geen huis kunnen betalen… nog wat extra schuld tegenaan. En dat alles natuurlijk verpakt in de zoetgevooisde belofte van: “We helpen jonge mensen aan een koopwoning!” Wat ze echt zeggen is: “Laten we de schulden van starters nog verder ophogen, zodat ze eindelijk dat veel te dure hok kunnen kopen waar ze niet van kunnen eten, maar wel een fijn stukje steen bezitten.” Want deze crisis is geen ongeluk. Nee, dit is het natuurlijke gevolg van decennia lang rechts beleid waarbij de vastgoedmarkt vooral moet leveren, en de mensen daarna maar moeten zien hoe ze het volhouden. Je koopt geen huis, je koopt een schuld die je leven zal beheersen. En dan is er nog dat geniale idee om belastingvrij schenken en sparen voor een huis terug te brengen. Wat een cadeau! Behalve als je ...

Huiseigenaar zijn in Nederland klinkt als de kroon op je werk. Een eigen dak, een appeltje voor later, een bewijs dat je “het gemaakt hebt”. Maar wie onder dat glanzende laagje van baksteen en status kijkt, ziet al snel dat het sprookje vooral een rekensom is die je nooit wint. De overheid zwaait trots met de hypotheekrenteaftrek: een cadeautje, zo lijkt het. Honderden euro’s voordeel per maand. Alleen jammer dat het geld niet in jouw zak blijft, maar linea recta doorstroomt naar de bank. Jij voelt je gesteund, maar de echte winnaar zit achter een aandeelhoudersvergadering met champagne in de hand. Alsof dat nog niet genoeg is, volgt de belastingdruk. Huurwaardeforfait, onroerendgoedbelasting, verplichte verzekeringen, de lijst is eindeloos. Alles wat je zogenaamd wint aan aftrek, wordt elders weer afgepakt. Je “appeltje voor later”… Meer een uitgedroogde schil waar geen sap meer uitkomt. Daartegenover de huurtoeslag. Geen glamour, geen status. Gewoon steun die weer terugvloeit in de s...

John Tabé hakt door: De sleutel. De dozen.  Champagne op de kale vloer. “Dit is van ons,” zeg je. Onzin. Het is niet van jou. Het is van de bank. Jij bent huurder in je eigen huis. Alleen heet het “hypotheek”, zodat het fatsoenlijk klinkt. Elke maand ploeter jij. Elke maand schuif jij duizenden euro’s naar een bank die jou als melkkoe ziet. En de overheid… die staat erbij en kijkt toe. Die helpt ze. Met belastingtrucs. Met hypotheekrenteaftrek. Met een systeem dat huizen twintig procent te duur maakt. Jij denkt dat je investeert in je toekomst. Nee. Je investeert in de bonus van een bankdirecteur die jouw leven niet kent. En dan gaat het mis. Eén rentestijging. Eén ziekenhuisrekening. Eén ontslag. En je droomhuis verandert in een schuldenkerker. Het bed van je kinderen, de tafel waar je eet, de tuin waar je lacht, alles kan verdwijnen. Want de bank wacht niet. De bank onderhandelt niet. De bank neemt. De overheid… Medeplichtig. Zij creëren de regels die jou vastketenen. Zij pomp...

Femicide: het dodelijke gevolg van structurele ongelijkheid.  John Tabé hakt door: Soms vraag ik me af: hoeveel vrouwen moeten er nog sterven voordat we eindelijk de waarheid durven te zien... In Nederland gaan vrouwen dood omdat ze vrouw zijn. Niet door toeval, niet door noodlot. Maar omdat ze vastzitten in een systeem dat hen vanaf hun jeugd kleiner maakt, onderdrukt en wegduwt. Femicide het dodelijke geweld tegen vrouwen is geen losse tragedie. Het is geen incident dat we kunnen wegzetten als “pech” of “een gestoorde dader”. Het is het uiterste gevolg van ongelijkheid die diep in onze samenleving verankerd zit. En ja, dat negeren we liever. Want de waarheid is ongemakkelijk. Natuurlijk!: de verantwoordelijkheid voor een moord ligt bij de dader! Hij kiest voor geweld! Hij kiest voor controle! Hij kiest om te vernietigen! Maar laat ik eerlijk zijn: hij is niet het enige probleem. Hij is slechts de laatste schakel in een lange keten van falen. Neem het bedrijfsleven. Hoe va...

Abortus is voor Jack van Gelder een verdienmodel.   John Tabé hakt door: Thuis zet ik SBS aan. Daar is hij weer: Jack van Gelder. Ogen groter dan het scherm. Tanden bloot. Hij brult alsof hij zo mijn woonkamer binnenstormt. Eén vraag: abortus, vóór of tegen? Voor of tegen! Punt! Alsof een mensenleven in één secondelang headline past. Jack poseert als morele autoriteit. Maar eerlijk... Het draait om één ding: spektakel. Sensatie verkoopt beter dan nuance. Abortus, een persoonlijk en pijnlijk dilemma, wordt bij hem een primetime stunt: close-ups, dramatische gebaren, eindeloze herhalingen van “Voor of tegen!” Geen debat. Een liveshow. Emoties geperst tot een goedkope climax. Het echte gesprek over ethiek, verantwoordelijkheid, menselijk leed? Onzichtbaar. Weggevaagd tussen reclames voor auto’s en snacks. Emoties worden hapklare brokken consumptiegoed. Nuance... Een hinderlijke stopknop. Jack van Gelder: sensatie-industrieel, morele showrunner, levende kassa. Persoonlijk leed begrijpe...

Het verdienmodel van de haatzaaiers bij SBS.   John Tabé hakt door: De afgelopen jaren hebben we een nieuwe generatie zogenoemde ‘opiniemakers’ gezien die niet eens proberen te verbinden, maar vooral bezig zijn met het verdelen van de samenleving als verdienmodel. Ze zitten in programma’s als Oranjezomer , Vandaag Inside en Nieuws van de Dag , waar de toon steeds polariserender en harder wordt. Deze mensen hebben geen interesse in een constructieve discussie; ze willen alleen één ding: aandacht. En dat krijgen ze, door groepen tegen elkaar op te zetten. Eigen gewin. Geld. Het verdienmodel van deze commerciële opiniemakers is simpel: controverse verkoopt. Hoe heftiger de uitspraken, hoe meer ze in de schijnwerpers komen. Of het nu gaat over de ‘ondergang van Nederland’, de ‘woke cultuur’, of de zoveelste aanval op een minderheid, zolang het maar de emoties van het publiek prikkelt. Feiten en nuance zijn irrelevant. De werkelijke vraagstukken zoals bezuinigingen op de publieke sect...

Moslima’s mogen meedoen. SGP-vrouwen niet. John Tabé hakt door: Nederland noemt zichzelf het land van vrijheid, gelijkheid en democratie. We zeggen het vaak en trots, alsof het vanzelfsprekend is. De Bijbel in de ene hand, de Grondwet in de andere. Mooie symbolen. Maar als het spannend wordt, lijken die mooie woorden soms vooral voor de sier. Kijk naar de SGP. Die partij zegt op te komen voor “onze normen en waarden”. Maar wat ik zie, is een partij die vrouwen bewust buitensluit. Geen vrouwen op de kandidatenlijst. Geen vrouwen in de top van de partij. Geen vrouwen die meebeslissen. Niet per ongeluk, maar expres. Dit is beleid. Volgens de partij horen vrouwen andere taken te doen: “Bijbelse taken”. En dat is vreemd. Want als een moslima een hoofddoek draagt, is Nederland er als de kippen bij: "onderdrukking!" wordt er geroepen. Niet passend bij onze waarden! "Ze moet bevrijd worden!" Maar diezelfde vrouwen doen wel mee in de samenleving. Ze spreken in debatten, zit...

De autoverkopers van de VVD.   John Tabé hakt door: De VVD-kopstukken in het kabinet Schoof, Hermans als vicepremier, Heinen op Financiën, Karremans bij Economische Zaken en Brekelmans op Defensie, presenteren zich graag als kampioenen van innovatie. Je ziet ze paraderen langs start-ups en hightechlabs, poserend voor de camera met een glimlach die moet zeggen: kijk ons eens vooruitstrevend zijn . De autoverkopers van de VVD. Want dezelfde autoverkopers van de VVD zetten afgelopen jaar genadeloos het mes in wetenschap, innovatie en onderwijs. Een bezuiniging van 2,7 miljard euro, een klap in het gezicht van de kenniseconomie. Het Nationaal Groeifonds, dat ooit werd gepresenteerd als de trots van vooruitstrevend Nederland, werd bruut gehalveerd: van 20 naar 10 miljard euro. Terwijl de VVD het nog steeds schaamteloos “de motor van trots Nederland” noemt. De gevolgen waren rampzalig. Onderzoeksprojecten gingen op zwart, jonge talenten konden vertrekken, en topwetenschappers pakten hun ...

John Tabé vertelt: “Geen dame, geen drama” Elke ochtend, ergens tussen zeven en acht uur, begint mijn dag. Niet met een harde wekker die me ruw uit mijn slaap trekt, maar in alle stilte, als vanzelf. Ik strek me uit, draai mijn schouders los en doe trouw mijn twee minuutjes rek- en strekoefeningen. Het kraakt hier en daar, de drama’s van een lijf in senior modus, mompel ik. Nadat ik me heb opgefrist, maak ik mijn vertrouwde ontbijt klaar: havermout met een snufje kaneel en een stevige mok koffie. Zwart, zonder suiker. Alles op z’n tijd, zonder haast. Daarna maak ik mijn huis even aan kant. Een doekje over de tafel, een kussen rechtleggen. Mijn planten staan keurig op een rij, alsof ze op appèl staan. Mijn huis hoeft niet te glanzen, het moet ademen. Rond negen uur ga ik wandelen. Soms door de stad, soms gewoon een rondje om het blok. Ik groet mensen vriendelijk, knik naar honden en glimlach naar joggers. Uit solidariteit, zij doen hun best, ik hoef dat niet. Ik kijk altijd goed om me h...

  De zwijgende schaamte van Arnhem. John Tabé hakt door. Waar wás je, Vitesse-supporter, toen jouw club werd verkocht aan Russische oligarchen? Niet op de barricade. Niet in verzet. Je stond gewoon op de tribune, terwijl de club via postbusfirma’s en schimmige leningen werd overgeleverd aan buitenlandse geldwolven. Je wist het. Of had het kunnen weten. De verhalen waren er. De rook was dik. Maar jij zong, juichte, klapte. Je vierde doelpunten van spelers die werden betaald met geld waar zelfs Cyprus zijn handen niet aan wilde branden. En je hield je mond. Jij zweeg. Want laten we eerlijk zijn: Vitesse was geen club meer. Het was een etalage. Een lege winkel voor geld dat niets met Arnhem, de Rijn of het GelreDome te maken had. En toen de waarheid uitlekte  over witgewassen miljoenen, dubieus eigenaarschap, papieren constructies, toen bleef jij stil. Geen woede. Geen spandoeken. Alleen dat vermoeide gezucht: “De KNVB is weer tegen ons.” Wat een gemakzucht. Wat een zelfbedrog....

Dilan Yeşilgöz: van SP, GroenLinks, PvdA naar de VVD.   John Tabé hakt door: Dilan Yeşilgöz arriveerde als kind in Nederland, op de vlucht voor politieke repressie in Turkije. Haar achtergrond riep aanvankelijk sympathie op. Een jong meisje dat bescherming zocht en een nieuw leven begon: het klinkt als een verhaal dat tot compassie en begrip voor vluchtelingen zou leiden. Maar het liep anders. Yeşilgöz werd de politicus die juist diezelfde deur dichtgooide voor wie op haar leek. Haar houding: streng, afstandelijk, soms ronduit kil. Met elke beleidsmaatregel tegen asielzoekers leek ze te zeggen: ik heb het gered, dus jullie moeten niet zeuren . Wat begon als een persoonlijk vluchtverhaal veranderde in een politiek instrument, een middel om zich af te zetten, niet om te verbinden. Haar boodschap aan nieuwkomers? Nederland is vol. Klaar. Ze sprak over “ grenzen stellen ”, “ opvang beperken ” en “terugsturen waar het kan” . Niet omdat het moest, maar omdat het goed viel bij de rechtse ...

VVD-verkiezingsprogramma 2025: Steenrijk, Straatarm.   John Tabé hakt door: Als ik terugkijk op de afgelopen twintig jaar VVD-beleid, zie ik een land dat langzaam maar zeker uit elkaar is gegroeid. Nederland lijkt verdeeld geraakt in twee werelden: de rijken, die steeds meer vrijheid en voordelen genieten, en de straat armen, die gevangen zitten in regels, stress en schaarste. Het doet pijn om te zien. Terwijl mensen met geld en vaste banen profiteren van belastingverlagingen en minder regeldruk, worden andere mensen zonder werk, ouderen, zieken en zorgbehoevenden steeds verder in het nauw gedreven. De bureaucratie groeit, de ondersteuning slinkt. De kloof tussen wie wél meekomt en wie niet, is inmiddels niet meer te negeren. De VVD noemt dat: “Zelfredzaamheid.” Volgens het VVD-verkiezingsprogramma van 2025 zijn het de rijken en hardwerkende Nederlanders die onze samenleving dragen. En ja, zij spelen een belangrijke rol. Ze bouwen bedrijven op, houden de economie draaiende en zor...